به‌علت ترکیب سبک زندگی مردم سراسر دنیا و یکی شدن فرهنگ‌های جوامع مختلف، طراحی‌های آینده ساختمان به تدریج به سمت سوی ادغام سبک معماری چینی (آسیای شرقی) و غربی خواهد رفت. با الهام گرفتن از تعادل فرهنگی بین این دو سبک متفاوت، یک اثر هنری جدید با ترکیب سبک شرقی و غربی خلق شده است. این طراحی محدود به بازسازی تکنیک‌های مرسوم معماری شرقی و غربی نمی‌شود. بلکه فرم‌ها، بافت‌ها، الگوها و خطوط در فضاهای مختلف با طراحی‌های ساده‌تری اجرا می‌شوند. در این طراحی یک توازن هماهنگ بین اجزای مختلف برای گنجاندن ترکیب این دو سبک ایجاد شده است در حالی که به‌طور ضمنی بیان‌گر مفهوم هنری فضای زندگی امیدبخش است.

خانه با ترکیب سبک شرقی-غربی

با استفاده از یک پلان باز، ویژگی‌های مختلف همانند یکپارچه‌سازی، اتصالات و مناطق همپوشانی ایجاد کنید در حالی که حریم تمام فضاهای خصوصی رعایت شده است. برای افزایش ارتباط بصری ویژه و درک حضور در یک فضای منحصر به فرد با سبک معماری متفاوت از خطوط مستقیم و منحنی استفاده نمایید. استفاده از عناصر مختلف طراحی مانند گریدها، ریسمان‌ها و ستون‌ها، تنوع تغییرات زمانی در نور و سایه را ایجاد می‌کند که نتیجه آن ایجاد خلق یک محیط پویا در یک فضای استاتیک است. درهای ورودی ساختمان را از نوع چرخشی انتخاب کنید تا ورودی قابل تغییر و منعطف ایجاد شود. این طراحی اجازه می‌دهد تا نور از طریق کرکره‌های عمودی وارد اتاق شود که در هنگام تغییر زاویه تابش نور خورشید می‌توانید زاویه درب را تغییر دهید و ایجاد سایه کنید.

سبک معماری روم شرقی

سبک معماری روم شرقی و یا بیزانس، نوعی سبک معماری می‌باشد که در سال‌های 330 تا 1453 میلادی در محدوده امپراطوری روم شرقی رواج داشته است. در واقع بناهای دوره بیزانس به سبب وجود ملیت‌های متفاوتی که تابع این امپراطوری بودند و همچنین طولانی بودن دوران حکومت بیزانس، دارای تنوع و تعداد بالایی هستند و نسبت به امکانات آن محل دارای مصالحی گوناگون می‌باشند. به عنوان نمونه در قسمت شمال غربی کشور ایتالیا، مصالح این بناها از آجر، در شهرهای ساحلی بناها بر روی زمین‌های صخره‌ای قرار داشته و همچنین در کشورهایی چون سوریه، فلسطین و ترکیه، مصالح بناها از سنگ می‌باشند. در این سبک از معماری، از بارزترین و اصلی‌ترین ویژگی‌ها، استفاده از گنبدهای بزرگ و مرتفع، پنجره‌های بلند و همچنین موزاییک‌هایی برای دکور می‌باشند. سبک معماری روم شرقی و یا بیزانسی که در دوران امپراطور یوستی‌نیانوس به سبک غالب بخش شرقی امپراطوری روم تبدیل شد، تا قرن‌ها پس از آن یعنی تا زمان سقوط کُنستانتینوپول (قسطنطنیه) در رواج داشت. امروزه نیز گاهی این سبک به منظور ساخت برخی از کلیساها مورد استفاده قرار می‌گیرد.

سبک معماری بیزانس و بناهای مذهبی

در واقع می‌توان گفت که اغلب طراحی‌های معماری به سبک بیزانس، بناهای مذهبی کلیساها می‌باشند. در سال 313 میلادی، امپراطور روم در طی فرمان میلان خود را مسیحی معرفی نمود و سبب رسمیت بخشیدن به این دین شد. از این رو با این کار دیگر مسیحیان مورد آزار و اذیت قرار نمی‌گرفتند و قادر بودند تا بدون هیچ گونه تهدیدی و با آرامش به عبادت بپردازند. در واقع با این تغییرات، دین مسیح رونق بیشتری پیدا کرد و از این رو نیاز به مکان‌هایی برای عبادت، در میان مردم افزایش یافت. پس از آن نخستین کلیسای ترکیه، ایا ایرینی (Hagia Irene) در شهر استانبول به دستور امپراطور کنستانتین در قرن 4 میلادی به سبک معماری روم شرقی طراحی، ساخته و تأسیس شد. در دوران امپراطوری یوستی‌نیانوس، بسیاری از کلیساهای اولیه‌ی این دوران، یعنی گسترش مسیحیت را خراب کردند و سپس آن‌ها را از نوع و با سبکی جدید ساختند. به عنوان نمونه، کلیسای سن مارکو و یا همان کلیسای سنت مارک در شهر ونیز، از جمله کلیساهایی می‌باشد که دارای سبک‌های مختلف معماری همچون سبک معماری روم شرقی و گوتیک می‌باشد.

کلیساهای بیزانس تا قبل از دوران بیزانس پسین، دارای 3 دسته بودند:

کلیساهایی با پلان محوری و یا پلان باسیلیکایی

پلان باسیلیکایی و یا پلان محوری دارای شباهت بسیاری به باسیلیکای رومی می‌باشد. در واقع باسیلیکا نوعی تالار طویل همراه با سقف‌های چوبی می‌باشد که قسمت ورودی بنای آن در یکی از ضلع‌های بلند آن قرار گرفته و در انتهای آن نیز دو شاه‌نشین به صورت کاملا قرینه ساخته شده‌اند. همچنین محور طولی که بخش ورودی را به بخش محراب کلیسا وصل می‌کند، با یک یا دو ردیف دالان سرپوشیده فرعی فرا گرفته شده است. اما تفاوت اصلی پلان محوری با باسیلیکا، وجود نوعی محور عرضی ثانوی است که به صورت عمود بر محور طولی قرار دارد.

کلیساهایی با پلان مرکزی

پلان مرکزی از جمله پلان‌های بارز بیزانس است که به نوعی تاکید بر نقطه مرکزی دارد. محراب این کلیساها به عنوان قطب نما و با شکوه و زیبایی، رو به فضایی مرکزی داشته و مومنان در مقابل آن می‌ایستند. از جمله این کلیساها می‌توان به کلیسای سان ویتاله در راونا، کلیسای سن گویگوری، کلیسای سانتا سر جیوس و کلیسای باکوس در شهر استانبول اشاره نمود.

کلیساهایی با ترکیب پلان محوری و پلان مرکزی

بناهای مذهبی که در این دسته از کلیساها قرار دارند، اصولا نخستین ویژگی‌های خود را از دست داده‌اند. از جمله کلیساهای معروف این سبک کلیسای ایا صوفیه در شهر استانبول ترکیه است.

گوشه‌ای از تاریخ معماری شرق

تاریخ معماری به زمانی بر می‌گردد که آدمی برای زندگی مجبور به ساخت سرپناه برای خویش بود. معماری از دوره‌های پیش از تاریخ اساسی‌ترین نیازهای بشری را هم‌چنین ساخت سرپناه و خانه برآورده کرده است. در عین حال معماری به دلیل قابلیت خلق طرح‌هایی در ابعاد بزرگ و با شکوه امکان یافته تا به عنوان واسط خود بزرگنمایی و نمایشی در خدمت افراد٬گروه‌ها یا کل جامعه قرار بگیرد. به علاوه معماری بر خلاف ساخت ابزار مانند یک تبر سنگی یا یک جام سفالی تقریباً همیشه با کمک و تلاش جمعی صورت می‌گیرد و نه همت فردی٬در واقع نوعی فعالیت هدفمند و خلاق گروهی از افراد است که در درون یک محیط تاریخی خاص عمل می‌کنند. به همین علت معماری در طی زمان به هیچ وجه صرفاً یک مقوله مختص تاریخ هنر نبوده‌است. بلکه همیشه به عنوان عاملی مهم٬تاریخ اجتماعی نژاد انسان را نیز تحت تأثیر خود قرار داده‌است.

معماری آسیایی شرقی-چینی

معماری چین نیز همانند سایر هنرهای آن از گستردگی و تنوع فراوان برخوردار است، هرچند آثار معماری آنان گاه به علت استفاده از مصالح کم‌دوام از بین رفته‌اند، ولیکن آنچه از این آثار باقیمانده، گویای این حقیقت است که آثار چین در حد معماری‌های مصر و بین‌النهرین و ایران باستان است. به‌طور کلی معماری چین شامل معابد (کنفوسیوسی، لائوتسه، بودایی) پاگودا، قصر، دیوار بزرگ چین، خانه و دیرها، آرامگاه‌ها و معابد صخره‌ای (غارها) است. معماری چین یگانه سیستم معماری در جهان است که ترکیب‌بندی چوبی عمده‌اش می‌باشد که تجلی‌بخش عمیق اصول اخلاقی چینی‌ها و دیدگاه‌های زیبائی، ارزش و طبیعت است. معماری‌های مشهور شرقی عبارت‌اند از:

• معماری هندوستان.
  معماری ژاپنی.
  معماری کره‌ای.
  معماری آفریقا.
  معماری ایرانی.
  معماری اسلامی.