بام سبز

بام سبز

بام سبز یا باغ بام، بامی است که بر روی سطح آن گیاهان رشد می کنند. تنوع گیاهی چنان ساختاری می تواند از بام پوشیده از چمن مصنوعی تا باغ بامی باشد که با گیاهان مورد استفاده در طراحی منظر پوشیده شده است. سبزپوش کردن بام نیازمند گیاهانی است که به دقت انتخاب شده اند تا در برابر محیط خشن و بی روح محیط پشت بام در شرایط کم بی آبی عوامل اقلیمی یخ زدگی نسیم دریا و خشکی و غیره مقاومت کند. نوع گیاهان انتخابی بسته به نوع آب و هوا و شرایط اقلیمی مختلف متفاوت است. بام سبز یا باغ پشت بام اوج تلفیق اجرا با محیط است. جزئیات اجرایی چنین بامی تفاوت چندانی با بام های معمول نداشته و شامل عایق رطوبتی حرارتی، پوشش ضدآب ماسه و درز پوش می باشند و در کنار آن شامل مصالح و عناصری هستند که بتوانند عمل نگهداری زهکشی رطوبت و اسباب نگهداری گیاهان (مطابق استاندارد) را در ساختمان سازی فراهم آورند. لفظ بام سبز همچنین می تواند برای بام هایی که مفاهیم سبز را مدنظر قرار می دهند، نظیر پانل های خورشیدی یا صفحات فتو ولتائیک به کار رود.

مشخص نیست که ایده اصلی چنین طرحی منسوب به چه کسی است و به کدامین دوره بازمی گردد. شاید این ایده از توصیف باغ های معلق بابل نشات گرفته شده باشد یا باغ هایی که در هوا معلق نبوده بلکه در واقع روی بام ها و مهتابی های چند ساختمان قرار داشتند. بام های سبز مدرن که از سیستم لایه های پیش ساخته تشکیل می شوند، بالنسبه پدیده ای نو می باشند. این نوع بام ها در دهه ۱۹۶۰ در آلمان توسعه و به بسیاری از کشورهای اروپایی و آمریکایی نیز گسترش یافتند. ریشه بام های سبز مدرن در ایسلند و اسکاندیناوی می باشد. دلایل شکل گیری بام های سبز (چمنی) در این مناطق که اقلیمی سرد دارند، محدودیت مصالح ساخت و ساز بوده است؛ به طوری که ساکنین را بر آن داشته برای ساخت و ساز، تا حد امکان از مصالح بوم آورد آن مناطق که شامل کلوخ چمنی و سنگ بوده استفاده کنند. این بام ها به طور معمول شامل ترکیبی از دو تا سه لایه کلوخ چمنی بر روی لایه ای از شاخه ها و ترکه های کوتاه بوده اند که برای هدایت آب باران شیب دار گشته اند. این بام ها در عین اینکه بدوی بوده اند، ذخیره حرارتی و عایق ساختمان ها را فراهم کرده و الهام بخش بام های سبز امروز می باشند.