انواع روش های تخریب ساختمان های فرسوده
طول عمر هر ساختمان مشخص است و در صورت فرسودگی، باید تخریب شود تا برای ساکنین و همچنین ساختمان های اطراف خطری ایجاد نکند. این عملیات تخریب باید به روشی ایمن و مطمئن صورت گیرد تا صدمه ای به ساختمان های مجاور و کارگران در حال کار وارد نکند. در این نوشته از دکوطرح به بررسی انواع روش های تخریب ساختمان ها می پردازیم، با هم مزایا و معایب آن ها را بررسی می کنیم و با روند تخریب بیشتر آشنا می شویم.
قبل از خواندن این مقاله توصیه می شود مقالات زیر را نیز مطالعه کنید:
انواع روش های تخریب ساختمان های فرسوده
عوامل موثر بر فرسودگی سازه های بتنی
- عدم طراحی و اجرای مناسب: طراحی و اجرای سازه بتنی باید با دقت و بر اساس استانداردهای لازم و مشخصات فنی صورت گیرد. روش هایی که برای طراحی سازه به کاربرده می شوند در صورت غلط بودن منجر به تخریب بتن خواهند شد. ساخت یک سازه در منطقه ای که آب و هوای مرطوب دارد با منطقه ای که آب و هوای آن خشک است کاملاً متفاوت است و باید از بتنی که مناسب این مناطق است استفاده شود. علاوه بر آن مهارت افراد در بتن ریزی سازه های بتنی امری بسیار مهم است که همواره مورد توجه قرار می گیرد. از این رو با توجه به مکانی که سازه در آن بنا می شود باید مواد و مصالح مورد نیاز فراهم شوند و این کار توسط افراد مجرب و ماهر باید صورت گیرد. اشتباهاتی که هنگام اجرای سازه های بتنی رخ می دهند تا حد زیادی در تخریب آن ها به مرور زمان نقش دارند. مواردی نظیر ترک خوردگی، فضاهای خالی، آب انداختگی، فرآیند لانه زنبوری و … از جمله عواملی هستند که می توانند مقاومت بتن را در برابر آسیب های مختلف کاهش دهند و منجر به فرسودگی بافت آن شوند.
- سولفات ها: سولفات های منیزیم و سدیم به دو روش منجر به تخریب بتن می شوند. آلومینات سیمان تحت تاثیر یون سولفات قرار می گیرد و پس از ترکیب با هم، نمک های محلول در آب ایجاد می شود. خاصیت کلوئیدی ایجادشده در اثر کنار هم قرارگرفتن نمک ها و هیدروکسید کلسیم منجر به انبساط و اضافه حجم می شود، در نتیجه بتن تخریب می شود. وقتی هیدروکسید کلسیم به نمک های محلول در آب نظیر گچ و میرابلیت تبدیل می شود، سطح بتن تجزیه و نرم می شود و بتن دچار خلل و فرج می گردد.
- کلریدها: هنگامی که کلرید موجود در بتن از ۶ کیلوگرم در هر متر مکعب بیشتر باشد، خوردگی کلریدی رخ خواهد داد. خوردگی کلریدی یک واکنش الکتروشیمیایی است که آرماتورهای درون بتن را تحت تاثیر قرارداده و به لایه ای که در اطراف آرماتور قرارگرفته آسیب وارد خواهد کرد. کلریدها یا در اثر مصرف افزودنی های کلرید و یا از طریق هوای اطراف وارد بتن می شوند. کلریدها می توانند به صورت سطحی و یا عمقی موجب خوردگی شوند و این خوردگی به عواملی نظیر غلظت یون کلرید، نقاط کاتدی و آندی، حضور الکترولیت و اکسیژن رسانی به نقاط کاتدی بستگی دارد.
- انجماد: انجماد در بتن های خیس، تخریب بتن را به همراه دارد. وقتی آب یخ می زند حجم آن افزایش پیدا می کند و با ایجاد تنش های درونی منجر به ترک خوردگی بتن می گردد. ترک هایی که در اثر یخ زدگی ایجاد می شوند باعث پولکی شدن سطح بتن می شوند و عمیق تر می گردند. میزان تخریب بتن در این حالت به تخلخل بتن و نفوذپذیری آن بستگی دارد.
- کربناسیون: گاهی اوقات لایه اطراف آرماتورهای بتن در اثر کاهش PH بتن آسیب می بینند. هنگامی که دی اکسید کربن هوا با بتن آلکالین واکنش نشان می دهد، کربنات ایجاد می شود و PH افت پیدا می کند. این کاهش PH از سطح بتن تا عمق آن ادامه پیدا می کند تا به آرماتور می رسد. در نهایت آرماتور بتن خورده می شود و سطح بتن دچار فرسایش می گردد.
- نمک ها: نمک های ایجادشده در اثر تبخیر آب های املاح دار در بتن و نمک های بادآورده و قرار می گیرد در روزنه های بتن، در صورت کریستالیزه شدن به سازه بتنی آسیب وارد خواهند کرد. این نمک ها خوردگی و زنگ زدگی آرماتورها را سرعت می بخشند.
روش های تخریب ساختمان فرسوده
قبل از اجرای عملیات تخریب و به منظور انتخاب روش صحیح باید مواردی را در نظر گرفت. برای مثال از جمله آن ها می توان به موقعیت و مکانی که ساختمان در آن قرارگرفته است، اشاره کرد. همچنین باید توجه داشت که از چه مصالحی در ساخت ساختمان استفاده می شود و هدف از تخریب آن چیست و در پایان باید برای چگونگی انتقال آوار باقیمانده نیز تصمیم گیری کرد. این موارد می تواند در انتخاب روش صحیح به ما کمک کند. عملیات تخریب ساختمان با استفاده از روش های زیر انجام می شود:
تخریب ساختمان با استفاده از توپ تخریب
استفاده از توپ تخریب یکی از قدیمی ترین روش های تخریب ساختمان است. در این روش یک توپ تخریب از جنس فولاد که با کابل از جرثقیل آویزان است به سازه برخورد می کند و طی دو حرکت افقی یا عمودی باعث تخریب سازه می شود. درحرکت افقی توپ، بوم جرثقیل به صورت رفت و برگشت در خطی افقی به ستون ها و دیوارهای سازه ضربه وارد می کند و این قسمت ها را تخریب می نماید.
در حرکت قائم، جرثقیل توپ تخریب را بالا می برد و رها می کند. این نوع حرکت برای تخریب پل ها، تیرها و دال های ساختمان استفاده می شود. یکی از معایب تخریب با توپ تخریب ایجاد آلودگی صوتی و انتشار گرد و غبار در فضا می باشد. به دلیل ضربات واردشده بر سازه احتمال سقوط و پرتاب مصالح وجود دارد و انجام این تخریب نیازمند یک فضای بزرگ برای قرارگیری جرثقیل است.
تخریب توسط انفجار کنترل شده
این نوع تخریب برای تخریب سازه های مرتفع، سوله ها، پل ها، سیلوها و دیگر سازه ها استفاده می شود. به منظور اطمینان از نحوه تخریب پس از انفجار، یک نرم افزار آنالیزی بر روی سازه انجام می شود تا انهدام آن را پیش بینی کند.
طبق آنالیز، مواد منفجره در مکان هایی که پیش بینی شدند قرار می گیرند و تخریب صورت می گیرد. یکی از معایب این نوع تخریب خطرناک بودن مواد منفجره است که احتمال عمل نکردن و یا انهدام ناقص ساختمان در آن وجود دارد. در انجام این روش اگر فاصله سازه تا ساختمان های مجاور کم باشد ساختمان های اطراف موقتا باید تخلیه شوند تا عملیات تخریب صورت گیرد.
تخریب با استفاده از بیل مکانیکی
استفاده از این روش برای ساختمان هایی با بیش از ۲۰ متر ارتفاع صورت می گیرد. در این روش بیل مکانیکی دارای بازوهای تخریب بوده و چند شاخه برای تخریب بر سر آن ها وجود دارد که با استفاده از آن ها از بالا به پایین انجام عملیات تخریب صورت می پذیرد. این روش نسبت به روش های قدیمی تر هم چون گوی تخریب از امنیت بالاتری برخوردار می باشد.
تخریب تدریجی ساختمان
در تخریب تدریجی ساختمان ابتدا ساختمان را تخلیه کرده و سقف ها را برای عبور ستون های موقت برش می دهند. بعد از این که سقف برش شد یک کلاهک فلزی به ارتفاع ۲۰ متر در بالای ساختمان قرارداده می شود. بار ناشی از وزن کلاهک توسط ستون های موقت فلزی به سقف ساختمان وارد می شود. دو تیرک در بالا و پایین ستون ها قرار دارد. تیرک بالایی ثابت است ولی تیرک پایینی توسط یک جک هیدرولیکی که در داخل ستون قرار دارد در راستای ارتفاع ستون تغییر ارتفاع می دهد.
تیرک های پایین بر روی دال چهار طبقه پایین تر از کلاهک قرار می گیرند. بعد از آن کارگران و ماشین آلات از بالا و در داخل ساختمان شروع به تخریب می کنند. ضایعات ناشی از مصالحی که تخریب شدند توسط جرثقیل هایی که در زیر کلاهک نصب شدند به پایین ساختمان منتقل می شوند. در حین تخریب جک های هیدرولیکی ارتفاع بین دو تیرک را کاهش می دهند.
بعد از تخریب چهار طبقه بی کلاهک و تیرک پایین ستون، تیرک بالایی بر روی سقف زیر کلاهک قرارگرفته و تیرک پایینی آزاد می شود و بر روی سقف چهار طبقه پایین تر قرار می گیرد. بعد از قرارگیری تیرک پایین، تیرک بالایی آزادشده و عملیات تخریب دوباره انجام می شود.
بهترین روش تخریب برای ساختمان
از بین سه روش تخریب ساختمان، تخریب تدریجی مناسب ترین روش تخریب محسوب می شود. این نوع تخریب انتشار گرد و غبار ناشی از عملیات تخریب را کاهش می دهد و مصالح تخریب شده و ضایعات را در حین تخریب جمع آوری و به بیرون ساختمان منتقل می کند. روش تخریب تدریجی سازه برای هر ساختمانی مناسب است و شرایط آب و هوایی خللی در انجام آن ایجاد نمی کند. سر و صدای ناشی از تخریب سازه در این روش نسبت به سایر روش ها کمتر است و علاوه بر آن نیازی به تخلیه ساختمان های مجاور نمی باشد. تخریب تدریجی سازه نوین ترین روش تخریب ساختمان است. امروزه از این روش برای بازسازی ساختمان های فرسوده استفاده می شود.
برای مشاوره ی رایگان می توانید با شماره های ۰۹۱۲۲۴۶۰۰۸۹ | ۰۹۱۲۱۴۷۱۸۴۷ به طور مستقیم تماس بگیرید.
نظرات خود را در ارتباط با این مقاله ما بنویسید.
موفق باشید.