۱۱ ساختمان نمادین در برزیل – بخش دوم
۱۱ ساختمان نمادین در برزیل – بخش دوم
برزیل کشوری بسیار بزرگ است: نیمی از آمریکای جنوبی را پر میکند و مساحت آن از قاره ایالات متحده بزرگتر است. این بدان معنی است که میراث معماری غنی و گستردهای دارد. در اینجا تنها ۱۱ مورد از برجستهترین بناهای آن وجود دارد.
ساختمان نمادین در برزیل – ادامه بخش اول
خانه نیمایر یک ساختمان نمادین در برزیل
بسیاری از کمیسیونهای اسکار نیمایر شامل بسیاری از پروژههای بزرگ، از جمله موزههای بزرگ، کلیساهای نمایشی و ساختمانهای عظیم دولتی بود. با این حال، در مقیاس کوچکتر این خانه خصوصی برای خودش، بزرگترین اثر او را تولید کرد.
به خانههای جعبهای شیشهای که توسط لودویگ میس ون در روه مشهور شده است، سازمان اصلی طبقه همکف سقفی است که روی ستونها ایستاده است و فضای داخلی آن با شیشهکاری از جهان خارج حداقل جدا شده است. اما بر خلاف خانههای میس، سقف نیمایر شکلی نامنظم و خمیده است که در زیر آن شیشه با آزادی برابر پیچ میخورد.
مجاورت طبیعت با تخته سنگهایی از باغ که از پنجرهها به داخل خانه میآیند، افزایش مییابد، گویی که لعاب به اندازه حباب صابون بیاهمیت است. با وجود زیباییهای چشمگیر این خانه در ریودوژانیرو، که در سال ۱۹۵۴ تکمیل شد، آسایش را فدای ایدههای معماری نمیکند: طبقه اول باز، منطقه تفریحی است، اما به اتاق خوابها حرارت داده میشود و از طریق گرما فرو میرود. زیرزمین زیر، با پنجرههایی که به باغ نگاه میکنند. Canoas House، همانطور که گاهی شناخته میشود، نه تنها از اکثر کارهای نیمایر کوچکتر نیست، بلکه رسمیت کمتری نیز دارد.
مجتمع مسکونی Pedregulho | ساختمان نمادین در برزیل
مجتمع مسکونی Pedregulho در ریودوژانیرو اوج مدرنیسم برزیل را نشان میدهد. تا سال ۱۹۴۶، افونسو ریدی متولد پاریس بطور عمده در تحقیقات دانشگاهی شرکت داشت. پدرگلو نه تنها در میان معماران برزیلی بلکه به عنوان یک طراح بین المللی حضوری پررنگ به او بخشید.
این طرح جامع شامل بلوکهای مسکونی برای خانوادههای کم درآمد، مدارس و خدمات پشتیبانی در سال ۱۹۴۶ به بهره برداری رسید. که با کارمن پورتینیو و روبرتو بورل مارکس کار میکرد، مجبور بود با اندازه قابل توجه برنامه و محدودیتهای توپوگرافی مقابله کند.
از چنین سایت ناهمواری. وی با یک حرکت در مقیاس بزرگ توانست بیشتر واحدهای مسکونی را در امتداد تپه در ساختمانی به طول ۸۵۳ فوت (۲۶۰ متر) که ۲۷۲ آپارتمان را در خود جای داده است، جای دهد. به این ترتیب، دغدغههای زیبایی شناختی و مسائل اجتماعی راه حلی چشمگیر ایجاد کردند.
در بخش ساختمان با طی مسیری طولانی به دو قسمت اصلی تقسیم شده است که دسترسی به واحدهای مسکونی مختلف را فراهم میکند. برش فضای باز ساختمان همچنین تمام فضاهای عمومی را گرد هم آورده و منظره خیره کنندهای از خلیج را فراهم میکند. در زیر این مسیر، همه آپارتمانهای یک خوابه واقع شدهاند، در حالی که قسمت بالای آن توسط آپارتمانهای دوبلکس برای خانوادهها اشغال شده است تا تراکم را به حداکثر برسانند.
ارتفاعی که رو به خلیج ریو قرار دارد، بر افقی مداخله با یک براق بلند (آفتابگیر) در بتن تاکید میکند، که فقط با عمودی ستونهای پشتیبانی قطع میشود. در مقابل، در ارتفاع عقب از یک دستگاه غربالگری ساده اما کاملا شاعرانه استفاده شده است که با آجرهای ساده ساخته شده است و در توسعه در مقیاس متغیر ساختاری، حس و حال داخلی را ایجاد میکند. طراحی ریدی دغدغههای اجتماعی و زبانی رسمی و پویا، تقریبا نفسانی را گرد هم آورده است.
موزه هنرهای معاصر MAC-Niterói
سایت دراماتیک این موزه، صخرهای مشرف به خلیج گوانابارا، MAC-Niterói را به یک نقطه عطف مهم برای کسانی که از طریق دریا به ریودوژانیرو نزدیک میشوند، تبدیل میکند. این چهره منحنی مضاعف که برای قرار دادن مجموعه هنرهای معاصر برزیل João Sattamini طراحی شده است، نمونهای از جستجوی هویت بین محلی و جهانی است و در مقیاس بسیار سرشار از آمریکای لاتین تحقق مییابد.
MAC-Niterói یکی از بسیاری از سازههای اسکار نیمایر است. نشان دادن علاقه معمار برزیلی به بنای تاریخی و خلوص رسمی، این ساختمان به پروژه قبلی اشاره دارد – موزه هنر مدرن کاراکاس – که در سال ۱۹۵۴ برنامه ریزی شده بود اما هرگز ساخته نشد. ساختار پر رنگ، یک گنبد سه سطح با قطر ۱۶۴ فوت (۵۰ متر)، ۵۳ فوت (۱۶ متر) بالاتر از سطح زمین ساخته شده است.
این موزه که در سال ۱۹۹۶ به اتمام رسیده است، بیش از ۸۱۷ متر مربع (۷۵ متر مربع) استخر منعکس کننده پایه استوانهای را طراحی میکند. رابطه خاص بین فرم و چشم انداز حس سورئال را بر میانگیزد. روشنایی استخر شبانه موزه را از زیر روشن میکند و بر این توهم که ساختمان در حال پرت شدن است تأکید میکند. این موزه در میدانی که به سمت خلیج باز شده است، یک نقطه تماشایی از قبل موجود است.
رمپهای معلق بازدید کنندگان را به دو نقطه دسترسی در سطوح بالا هدایت میکند. دو درب به گالری تماشایی تماشایی منتهی میشود، یک منطقه تفرجگاه که منظرهای پانوراما از خلیج گوآنابارا را ارائه میدهد. این گالری، مانند سایر اتاقهای کوچک واقع در نیم طبقه، برای نمایشگاهها مورد استفاده قرار میگیرد. سطح پایینتر در این میدان یک سالن اجتماعات، مناطق خدماتی و یک رستوران دارد. همچنین چشم انداز برجستهای از چشم انداز فراهم میکند.
کارخانه SESC Pompéia | ساختمان نمادین در برزیل
SESC (خدمات اجتماعی برای تجارت) سازمانی مستقل است که با مشارکت شرکتهای دارای دفتر مرکزی در سراسر برزیل پشتیبانی میشود. از لینا بو باردی خواسته شد تا مرکز اجتماعی جدیدی را برای SESC طراحی کند که گروه بزرگی از انبارها را در سائوپائولو قبلا به عنوان کارخانه استفاده کرده بود. این انبارها برای ساخت مرکز جامعه باید تخریب شد.
اما بو بردی تصمیم گرفت از سازههای بتونی قدیمی استفاده کند. او آنها را به مناطق اجتماعی، مسکن، یک رستوران چند منظوره، کارگاههای آموزشی، فضای بزرگ برای جلسات و نمایشگاهها و یک تئاتر تبدیل کرد.
قطعه کوچکی از زمین باقی مانده بود که برای این مرکز ورزشی در نظر گرفته شده بود، اما توسط یک تونل تخلیه آب باران زیر زمین عبور میکرد که ساختن آن غیرممکن بود. راه حل ساخت دو بلوک جداگانه، با پلهای عابر پیاده در بتن پیش تنیده بود که این دو بلوک را در چهار سطح متصل میکند. در یک طرف یک استوانه بزرگ حاوی برج آب قرار گرفته است، کنایه از دودکش کارخانه است. بین بلوکها یک عرشه چوبی بلند وجود دارد.
گشت و گذار در SESC Pompéia، که در سال ۱۹۸۶ به پایان رسید، یک تجربه “هنری اجتماعی” است، برای استفاده از یک عبارت Bo Bardi. با شور و شوق استفاده میشود، کارخانه پمپیا یک زیستگاه منحصر به فرد است که یک مرکز ورزشی و فرهنگی را به یک فضای اجتماعی پویا تبدیل میکند.
Casa d’Água | ساختمان نمادین در برزیل
طراحی Casa d’Água در سائو پائولو دارای اهمیت ظریفی در نشان دادن آنچه به عنوان مدرنیسم گرمسیری معروف شده است، است. در اصل تقلیل یافته، دارای یک احساس و گرما در خانههای اروپایی از همان سبک است و به عنوان پادزهری برای مینیمالیسم سرد و خانقاهی عمل میکند. Casa d’Água زیبایی شناسی معاصر را با مصالح ساختمانی بومی ترکیب میکند و درک درستی از ملاحظات اقلیمی محلی را نشان میدهد.
یک پروژه کوچک خانگی غیرمسئول و کوچک، که در سال ۲۰۰۳ به اتمام رسیده است، به بسیاری از خصوصیات موجود در کار Isay Weinfeld بیان بصری میبخشد: بافت دیوارهای سنگی، ظرافت کارهای چوبی، حجمهای تمیز و کاملا مشخص و استفاده از روزنههایی که برای گرفتن نور طبیعی طراحی شدهاند.
اگرچه او از این مقایسه استقبال نمیکند، اما وینفلد را اغلب با اسکار نیمایر مقایسه میکنند، او یک مارک منحصر به فرد از معماری مدرن را در برازیلیا ایجاد کرد. همانند نیمایر، ترکیبی چشمگیر از وینفلد از جزئیات مدرنیست که با لهجههای بومی برزیل مرتبط است، باعث ایجاد سبک بین المللی میشود که با هندسهای آرام و رنگها و بافتهای برزیلی مخلوط شده است.
معماری جسورانه و ظریف وینفلد روایتی است که با انجمنهای شخصی مشتریانش عجین شده است. طرح در Casa d’Água طولانی و باریک است، که منجر به ایجاد یک پاسیوی مرکزی میشود که ساختمان را به دو بلوک تقسیم میکند. یک استخر باریک با سنگهای گرانیت بزرگ که در قسمت زیرین آن لنگر انداخته در کنار خانه اجرا میشود و به این پاسیو منتهی میشود.
کلیسای اسپیریتو سانتو دو سرادو
در کار لینا بو باردی، رابطه بین ایدههای معماری و سیاسی آنقدر نزدیک است که در نظر گرفتن یکی بدون دیگری غیرممکن است. وی که در ایتالیا تحصیل کرده بود، پس از جنگ جهانی دوم به برزیل نقل مکان کرد. هنگامی که در سال ۱۹۵۹ وی به شهر سالوادور نقل مکان کرد، کار او در رابطه با مسائل اجتماعی و زیبایی شناسی به سطح جدیدی رسید.
کلیسای اسپیریتو سانتو دو سرادو در اوبرلندیا، که در سال ۱۹۸۲ تکمیل شد، به زیبایی این نگرش را به تصویر میکشد. این کلیسا که در منطقه محروم شهر واقع شده است، با استفاده از مواد بازیافتی سایر ساختمانها ساخته شده است. معماران، شهروندان محلی و روحانیون همه وقت خود را برای کمک به تکمیل پروژه اهدا کردند.
این کلیسا از چهار استوانه به اندازه و ارتفاع متفاوت تشکیل شده است. با شروع از گوشه شمالی و حرکت به انتهای مخالف سایت، اولین سیلندر گلدان است. سپس بزرگترین فضاهای دایرهای شکل شامل کلیسای واقعی است، در حالی که دو جلدی که به ترتیب ترکیب را خاتمه میدهند، منطقهای را برای زندگی سه راهبه و یک منطقه کوچک و نیمه باز را که به عنوان یک محل تجمع برای جامعه محلی استفاده میشود، در خود جای دادهاند.
فقدان دیوارها و گوشههای یک خطی به فضا احساس تداوم و حرکت میبخشد که از سلسله مراتب سنتی فضاهای مذهبی صرف نظر میکند. این امر با استفاده از مواد ساده مانند سنگ تراشی و چوب در همه زمینهها تقویت میشود.
بو باردی طرح ایدهای از مذهب جدا شده از مفهوم متعالی و متعالی توسعه یافته در سنت غربی را تایید میکند و نیاز به آغاز تازه، دموکراتیک و جدید در برزیل را تأیید میکند.
برای مشاورهی رایگان میتوانید با شمارههای ۰۹۱۲۲۴۶۰۰۸۹ | ۰۹۱۲۱۴۷۱۸۴۷ به طور مستقیم تماس بگیرید.
نظرات خود را در ارتباط با ساختمان نمادین در برزیل برای ما بنویسید.
با آرزوی بهترینها.
۰ دیدگاه