۱۱ مورد از ساختمانهای نمادین در برزیل – بخش ۱
۱۱ مورد از ساختمانهای نمادین در برزیل – بخش ۱
برزیل کشوری بسیار بزرگ است نیمی از آمریکای جنوبی را پر میکند و مساحت آن از قاره ایالات متحده بزرگتر است. این بدان معنی است که میراث معماری غنی و گستردهای دارد. در اینجا تنها ۱۱ مورد از برجستهترین بناهای آن وجود دارد.
۱۱ مورد از ساختمانهای نمادین در برزیل – بخش ۱
ساختمانهای نمادین در برزیل
کاخ پلانالتویکی از ساختمانهای نمادین در برزیل
در دهه ۱۹۵۰، در زمان رئیس جمهور Juscelino Kubitschek، پایتخت برزیل از ریودوژانیرو به برزیل منتقل شد. پایتخت جدید در سال ۱۹۶۰ افتتاح شد و دولت و قانونگذار به خانههای تازه خود، از جمله ستاد جدید قوه مجریه: کاخ پلانالتو نقل مکان کردند. کاخ Planalto یکی از سه ساختمان مهم دولتی است که در حوالی میدان سه قدرت ساخته شده است، ویژگی کار اسکار نیمایر در برزیل است.
فضاهای باز وسیع و ساختمانهای مهم از نظر نمادین وی را ترغیب به طراحی معماری نمایشی نمایشی میکند، سادگی شکل آن باعث میشود تا آن خاطره انگیزتر شود. در کاخ Planalto او همه عملکردها را در یک جعبه مستطیل شکل و لعاب قرار میدهد، سپس جعبه را از روی زمین بر روی یک سری ستونهای نگهدارنده بالتیک که برای لمس انگشتان نازک خود در پایینترین طبقه طبقه قرار دارند، بلند میکند، سقف نیمایر درک خوبی از مهندسی داشت و در جاهای دیگر از آن به جرات استفاده میکرد. در اینجا، اما بیشتر وزن در واقع توسط ستونهای پنهان شده در زیر بدنه ساختمان گرفته میشود. این تظاهر به مهندسی غیرممکن زیباست، اما یک نکته سیاسی را نیز بیان میکند: ستونهای نیمایر به سنت معماری کلاسیک اشاره دارد، دولت برزیل را در یک سنت طولانی از دولتهای اروپایی قرار میدهد، اما با استفاده از ستونها برای دستیابی به عملکردهای ساختاری غیر قابل تصور، کشوری مدرن که از بنیانگذاران استعماری خود پیشی خواهد گرفت. برزیل به عنوان یک میراث جهانی یونسکو پس از جنگ نادر است و گردشگران از سراسر جهان را به تحسین دکترپرول شهری نیمایر جذب میکند.
کلیسای جامع متروپولیتن کی از ساختمانهای نمادین در برزیل
یکی از مهمترین بناهای برزیل، کلیسای جامع متروپولیتن نیز یکی از زیباترین بناها است. در اینجا، اسکار نیمایر با گوردون بونشفت، طراح برجسته یک عمل عمده تجاری ایالات متحده، همکاری کرد تا یک کلیسای جامع درخور پایتخت چنین کشوری بزرگ، با اعتماد به نفس و کاتولیک روم تولید کند.
مانند سایر طراحیهای نیمایر برای برزیل، کلیسای جامع بسیار ساده است. عملکردهای پیچیدهتر آن در زیر زمین پنهان شده است. در بالای زمین فقط ۱۶ تکیه گاه به نظر میرسد که هرکدام در یک منحنی برازنده تا سقف کوچک جابهجا میشوند. در بین تکیهگاهها توری از شیشههای رنگی کشیده شده است که، شب از بیرون یا روز از داخل دیده میشود، فضای وسیعی از آبی و سبز را نشان میدهد.
تکیهگاههای بتنی به وضوح مدرن هستند و طرح دایرهای قابل تشخیص مربوط به دوره خود در تفکر کلیسای کاتولیک روم در مورد فضاهای عبادت است. همچنین، کیفیت کلیسای جامع نیز وجود دارد. این تا حدودی از سادگی انتزاعی آن ناشی میشود، اما همچنین از انعکاس کلیساهای جامع گوتیک در خطوط گسترده تکیهگاهها ناشی میشود. این کلیسا به سنت قرون وسطایی مهندسی کلیسای جسورانه نگاه میکند و به مهندسی پیشرفته دوره خودش نگاه میکند. (در سال ۱۹۷۰ تکمیل شد.) از خارج، شکل قوی یک تصویر به یاد ماندنی است. در داخل، با عظمت بزرگ ساختمان و پنجره بزرگ فوقالعاده شیشههای رنگی که مانند بوم چادر در کل منطقه کشیده شده است، شما را تحت تأثیر قرار میدهد.
خلال خانه | ساختمان های نمادین در برزیل
هنگامی که به شرکت معماری Procter-Rihl برای طراحی خانهای جدید برای یک استاد بازنشسته تاریخ در پورتو آلگر مراجعه شد، معماران این فرصت را فرصتی برای ترجمه چشم انداز این عمل برای شهرها و فرهنگ شهری به اولین پروژه ساخته شده خود دیدند.
اول، انتخاب یک مکان حاشیهای و پیچیده هندسی، به عرض ۱۲ فوت (۳.۷ متر) و طول ۱۲۶ فوت (۳۸.۵ متر)، بهطور ضمنی نشان میدهد که هیچ مکانی خیلی کوچک و یا خیلی مهم نیست که بتوان آن را کنار گذاشت. پروکتر-ریل با برخورداری از فضاهای باقیمانده با همان احترامی که نسبت به مکانهای پر اهمیت تر داشت، توانست حسی از شهرنشینی را حتی در یک مداخله در مقیاس کوچک تزریق کند. قصد وارونه کردن پیش فرضهای سنتی درباره زندگی شهری نیز با طرح داخلی نشان داده شده است. تعدادی اثرات و توهم فضایی برای بزرگتر کردن درک فضاها بازی میشود. یک شبکه غیر متعامد از پارتیشنها فضای داخلی را تغییر شکل میدهد و باعث ایجاد تنوع مکانی میشود. این امر به نوبه خود بر شکل منشوری حجم خارجی تأثیر میگذارد و ترکیبی پویا ایجاد میکند که با برشها برای ورود نور افزایش مییابد. محصول نهایی، که در سال ۲۰۰۳ تکمیل شد، نه تنها یک نمونه قابل توجه از طراحی برای فضاهای باقیمانده است بلکه یک ترکیبی معماری و فرهنگی است.
موزه بنیاد Ibere Camargo
به عنوان بخشی از جشنهای ۵۰۰ سالگی پورتو آلگره، چندین هنرمند برزیلی با همکاری موسسات هنری خارجی نمایشگاههایی را ترتیب دادند. بنیاد Ibere Camargo از این فرصت استفاده کرد و اولین موزه هنرهای معاصر خود را که در سال ۲۰۰۷ افتتاح شد، در اختیار جامعه محلی قرار داد.
معمار پرتغالی Álvaro Siza در مسابقه طراحی موزه جدید با یک ساختار جسورانه همراه فرهنگ محلی با حساسیت اروپایی برنده شد. برنامه نسبتا ساده – فضاهای نمایشگاهی، سالن نمایش، کتابفروشی، کتابخانه و کتابخانه فیلم، کافه، دفاتر و کارگاه هنرمندان – اساسا به دو قسمت جداگانه تقسیم شده است. یک سکوی بلند مرتب تمام فضاهای فنی و همچنین تقسیم قسمت عمومی ساختمان از خیابان مجاور را در خود جای داده است.
موزه واقعی ساختاری چهار طبقه است که در انتهای جنوب غربی سایت قرار گرفته و در کنار آن صخرهای بلند پوشیده از گیاهان قرار دارد. دو دیواره رو به صخره مستقیم و تقریبا متعامد با یکدیگر هستند، در حالی که یک عنصر بتونی پیچیده نامنظم شکل را در سمت رو به آب بسته میکند. سیستم گردش موزه به صورت سه رمپ آویز در معرض دید قرار گرفته است که به نظر میرسد بازدیدکنندگان ورودی از داخل میدان در سطح زمین را در آغوش میگیرد.
پس از ورود به داخل موزه، جدایی شدید گالریها و فضاهای گردشگاهی یک سلسله مراتب مشخص بین مناطق استراحت و مشاهده آثار به نمایش درآمده را فراهم میکند. در همین حال، دهانههای استراتژیک با دقت در امتداد سطح شیب دار قرار میگیرند تا مناظر به سمت شهر را باز کنند. استفاده سیزا از بتن سفید – که اغلب در معماری مدرنیست برزیل مورد استفاده قرار میگیرد – کیفیت مجسمهسازی این ساختمان زیبا را افزایش میدهد.
وزارت آموزش و پرورش و بهداشت
وزارت آموزش و پرورش و بهداشت برزیل، در ریودوژانیرو، اولین ساختمان بزرگ مدرنیست بود که توسط یک دولت آمریکای جنوبی سفارش داده شد و همچنان یکی از بهترین آنهاست. به برندگان اصلی مسابقه این ساختمان پول جایزه خود پرداخت میشود اما سپس توسط وزیر با اراده، گوستاوو کاپانما، که چیز ابتکاری بیشتری میخواست، اخراج شد. او لوچیو کوستا را به این سمت منصوب کرد و کوستا قهرمانش لوکوربوزیه را برای مشاوره فراخواند. یک طراح جوان بلند پرواز در دفتر، اسکار نیمایر، از تماس با لوکوربوزیه چنان هیجان زده شده بود که بهطور خصوصی طرحهای استاد را ردیابی میکرد تا به دست خود برای تولید نقاشیهای مشابه یاد دهد. به زودی نیمایر به نقشی تقریبا برابر با کاستا در تیم صعود کرد.
این وزارتخانه، معروف به کاخ کاپانما، یک بلوک بلند است. چوبهای بلند آن را از زمین بلند میکنند تا یک میدان در سطح خیابان در شهر شلوغ باز شود. اگرچه بعدا به کلیشه بلوکهای اداری مدرنیست تبدیل شد، اما در آن زمان ایستادن یک ساختمان بزرگ روی چنین پاهای ظریف و معجزه آسایی به نظر میرسید. ویژگی بارز دیگر ساختمان، کنترل نور خورشید است. در آفتاب نیمه گرمسیری ریو، مطبها به راحتی غیرقابل تحمل گرم میشوند، برای اجازه دادن به نسیم و همچنین سایه انداختن نمای شمالی آفتاب گیر، معماران آن را در شبکهای از سایبانهای آفتابی بتونی پوشاندهاند که بالههای عمودی آنها ثابت و افقیها قابل تنظیم هستند
تأثیر این بلوک اداری برای تکمیل آن در سال ۱۹۴۳، در طول جنگ جهانی دوم، زمانی که بیشتر جهان معماری را کاملا متوقف کرده بود، بیشتر بود. این نوید دنیایی از ساختمانهای زیبا، برنامهریزی شده و مدرنیست، پس از پایان جنگ را میداد.
برای مشاورهی رایگان میتوانید با شمارههای ۰۹۱۲۲۴۶۰۰۸۹ | ۰۹۱۲۱۴۷۱۸۴۷ به طور مستقیم تماس بگیرید.
نظرات خود را در ارتباط با این نوشته برای ما بنویسید.
با آرزوی بهترینها.
۱ دیدگاه