بیوگرافی و زندگینامه معمار بزرگ ماریا لودویگ مایکل میس
بیوگرافی و زندگینامه معمار بزرگ ماریا لودویگ مایکل میس Ludwig Mies van der Rohe
لودویگ میس وان در روه، زاده ۲۷ مارس ۱۸۸۶، آخن، آلمان درگذشت ۱۷ اوت ۱۹۶۹، شیکاگو، ایلینوی، ایالات متحده)، معمار آمریکایی آلمانی تبار که فرم های مستقیم آن، به سادگی و زیبایی طراحی شده است. او مظهر سبک بین المللی معماری بود.
قبل از خواندن این مقاله توصیه می شود مقالات زیر را نیز مطالعه کنید:
بیوگرافی و زندگینامه معمار بزرگ ماریا لودویگ مایکل میس
آموزش و تأثیر اولیه
لودویگ میس (وی نام خانوادگی مادرش، ون در روه را اضافه کرد، هنگامی که خود را به عنوان معمار معرفی کرد) پسر یک استاد سنگ تراشی بود که صاحب یک مغازه سنگ تراشی کوچک بود. میس در کارگاه های مختلف ساختمانی به پدرش کمک کرد اما هرگز آموزش معماری رسمی دریافت نکرد. در سن ۱۵ سالگی او نزد چندین معمار آخن شاگردی کرد و برای آن ها طرح هایی از تزئینات معماری را ترسیم کرد، که گچ بران سپس آنها را به تزئینات ساختمان گچی تبدیل می کردند. این وظیفه مهارت او را در طراحی های خطی توسعه داد، که از آنها برای تولید برخی از بهترین معماری های معماری زمان خود استفاده می کرد.
در سال ۱۹۰۵، در سن ۱۹ سالگی، میس برای کار معماری در برلین رفت، اما او به زودی شغل خود را ترک کرد و در کنار برونو پل، طراح برجسته مبلمان که به سبک آرت نوو آن دوره کار می کرد، شاگرد شد. دو سال بعد او اولین کمیسیون خود را دریافت کرد، یک خانه سنتی حومه. اجرای کامل آن چنان بر پترن برنز، که پیشروترین معمار آلمان بود، تأثیر گذاشت، به طوری که او به میس ۲۱ ساله پیشنهاد کار در دفتر خود را داد، جایی که تقریباً در همان زمان، والتر گروپیوس و لوکوربوزیه نیز تازه شروع به کار کردند.
برنز یکی از اعضای برجسته Deutscher Werkbund بود و از طریق او میس با این انجمن هنرمندان و صنعتگران که از “ارتباط و تقابل بین هنر و فناوری” حمایت می کردند، ارتباط برقرار کرد. اعضای Werkbund یک سنت طراحی جدید را تصور می کردند که به چیزهای ماشینی، از جمله ساختمانهای ماشینی، شکل و معنا می بخشد. این طرح جدید و “کاربردی” برای عصر صنعت، پس از آن یک Gesamtkultur، یعنی یک فرهنگ جهانی جدید در یک محیط کاملاً اصلاح شده توسط بشر بوجود می آورد. این ایده ها باعث ایجاد حرکت “مدرن” در معماری شد که به زودی به اصطلاح سبک بین المللی معماری مدرن به اوج خود رسید.
در برلین، میس تحت تأثیر تقلید بهرنز از اشکال نئوکلاسیک خالص، جسورانه و ساده معمار آلمانی اوایل قرن ۱۹ کارل فردریش شینکل قرار گرفت. این شینکل بود که تأثیر تعیین کننده ای در جستجوی میس برای معماری Gesamtkultur داشت. در طول زندگی او، شفافیت زیبا ساختمانهای شینکل به نظر میس کاملاً شکل محیط شهری قرن بیستم را نشان می داد. یکی دیگر از تأثیرات تعیین کننده، هندریک پتروس برلاژ، پیشگام معماری مدرن هلندی بود که میس در سال ۱۹۱۱ با او ملاقات کرد. کار برلاژ باعث الهام بخش عشق خود میس به آجر شد و فلسفه استاد هلندی الهام بخش اعتقادات میس در “صداقت معماری” و “صداقت ساختاری” بود. با توجه به صداقت ساختاری، میس سرانجام از دیگران فراتر می رود تا تکیه گاه های واقعی و نه نمایان یا نمایشی ساختمان های خود را از ویژگیهای معماری غالب خود بداند.
کار بعد از جنگ جهانی اول
در طول جنگ جهانی اول، میس به عنوان یک سرباز وظیفه خدمت کرد، پل ها و جاده ها را در بالکان ساخت. هنگامی که او در سال ۱۹۱۸ به برلین بازگشت، سقوط سلطنت آلمان و تولد جمهوری دموکراتیک وایمار به الهام بخشیدن به یک خلاقیت فوق العاده جدید در بین هنرمندان و معماران مدرنیست کمک کرد. معماری، نقاشی و مجسمه سازی، بر اساس مانیفست Bauhaus-مکتب هنرهای آوانگارد که در وایمار تاسیس شده است-نه تنها به سمت اشکال جدید بیان حرکت می کردند، بلکه در سطح بین المللی قرار گرفتند. میس در آن زمان به چندین گروه معماری مدرنیست پیوست و نمایشگاه های زیادی را برپا کرد، اما عملاً چیزی برای ساختن او وجود نداشت. برجسته ترین ساختمان وی در این دوره – یادبود اکسپرسیونیستی برای رهبران کشته شده کمونیست کارل لیبکنشت و رزا لوکزامبورگ، که در سال ۱۹۲۶ وقف شد – توسط نازی ها تخریب شد.
مهم ترین کار این سالهای میس روی کاغذ ماند. در واقع، این پروژه های نظری، ارائه شده در مجموعه ای از نقاشی ها و طرح هایی که اکنون در موزه هنرهای مدرن نیویورک قرار دارند، طیف وسیعی از کارهای بعدی او را پیش بینی می کرد. ساختمان اداری Friedrichstrasse (1919) یکی از اولین پیشنهادات برای یک ساختمان فولادی و شیشه ای بود و اصل میسیایی “ساخت پوست و استخوان” را ایجاد کرد. “آسمان خراش شیشه ای” (۱۹۲۱) این ایده را در مورد آسمان خراش شیشه ای اعمال کرد که نمای شفاف آن ساختار فولادی زیر بنایی ساختمان را نشان می دهد. هر دوی این طرح های ساختمان در سادگی کامل خود سازش ناپذیر بودند. سایر مطالعات نظری پتانسیل های ساخت بتنی و آجری ، و فرم د اشتایل و مفاهیم فرانک لوید رایت را مورد بررسی قرار داد. تعداد کمی از ساختمانهای ساخته نشده در تنوع ایده ها و تأثیر آنها بر توسعه معماری آن زمان از آن ها پیشی گرفت.
این تأثیر در اولین نمایشگاه Werkbund پس از جنگ در Weissenhof در نزدیکی اشتوتگارت در سال ۱۹۲۷ آشکار شد. این نمایشگاه شامل یک پروژه تظاهرات مسکن بود که توسط میس برنامه ریزی شده بود ، که تا آن زمان معاون رئیس Werkbund شده بود. ۱۶ معمار برجسته مدرنیست اروپایی، از جمله لوکوربوزیه و خود میس، خانه ها و ساختمانهای مختلف آپارتمانی، در مجموع ۳۳ واحد طراحی کردند. وایسنهاف بیش از هر چیز نشان داد که جناح های مختلف معماری سال های اولیه پس از جنگ اکنون در یک جنبش واحد ادغام شده اند – سبک بین المللی متولد شد. این نمایشگاه هر چند موفقیت چندانی نداشت، اما نمایشگاه مهمی بود و نخبگان اروپایی ناگهان شروع به سفارش ویلاهای مدرن مانند خانه Tugendhat Mies (1930) در برنو، کنونی در جمهوری چک کردند.
شاید مشهورترین پروژه اجرایی میس در دوره جنگ بین اروپا در اروپا، غرفه آلمان (همچنین به پاویل بارسلونا معروف است) بود که توسط دولت آلمان برای نمایشگاه بین المللی ۱۹۲۹ در بارسلون سفارش داده شد (تخریب ۱۹۳۰ ؛ بازسازی ۱۹۸۶). این مجموعه دنباله ای از فضاهای شگفت انگیز را بر روی سکوی تراورتن ۱۷۵ در ۵۶ فوت (۵۳.۶ در ۱۷ متر)، بخشی زیر سقف نازک و بخشی در خارج از منزل، با ستون های فولادی کروم رنگی نشان داده شده است. فضاها با دیوارهایی از عقیق رنگ عسلی، مرمر سبز تینیان و شیشه مات مشخص شده بود و چیزی جز استخر نداشت که در آن برهنه مجسمه ای قرار داشت و چند صندلی که میس برای غرفه طراحی کرده بود. این صندلی های فولادی از جنس چوب، که به صندلی های بارسلونا معروف هستند، تبدیل به یک کلاسیک فوری در طراحی مبلمان قرن بیستم شدند.
چهار سال بعد، در سال ۱۹۳۷ – دوباره پس از کار عمدتا در پروژه هایی که هرگز ساخته نشدند – میس به ایالات متحده نقل مکان کرد. بلافاصله پس از ورود به کشور، مأموریت خود را به عنوان مدیر مدرسه معماری در موسسه زره شیکاگو (بعداً موسسه فناوری ایلینوی) اخذ کرد. میس در ۲۰ سال آینده مدیر مدرسه بود و تا زمان بازنشستگی وی در سال ۱۹۵۸، این مدرسه به دلیل روشهای تدریس منظم و همچنین محوطه دانشگاهی که میس در سالهای ۱۹۳۹-۱۹۴۱ طراحی کرده بود ، شهرت جهانی پیدا کرد. یک سادگی مکعبی ساختمان های دانشگاه را مشخص کرد، که به راحتی می تواند با خواسته های متنوع مدرسه سازگار شود. فولاد نمایان شده سطوح وسیع شیشه ای که محوطه دانشگاه را منعکس می کند و یک آجر قهوه ای قهوه ای مواد اولیه مورد استفاده بودند.
کمیسیون های متعددی که دفتر معماری وی پس از جنگ جهانی دوم دریافت کرد به Mies فرصت های منحصر به فردی برای اجرای پروژه های بزرگ داد، از جمله چندین ساختمان بلند که به عنوان اسکلت های فولادی در نمای پرده های شیشه ای دیوار پوشانده شده اند. از جمله این کمیسیون های مهم می توان به آپارتمان های Promontory در شیکاگو (۱۹۴۹)، آپارتمان های Lake Shore Drive (1949–۵۱) در آن شهر و ساختمان Seagram (1956–۵۸) در شهر نیویورک، ساختمان اداری آسمان خراش با شیشه، اشاره کرد. نمای بیرونی برنز و مرمر که Mies با فیلیپ جانسون طراحی کرده است. این ساختمان ها نمونه ای از اصل معروف میس است که می گوید “کمتر بیشتر است” و علیرغم استفاده دقیق و صریح از مدرن ترین مصالح ، حس استثنایی نسبت و دغدغه شدید او برای جزئیات را نشان می دهد. سبک بین المللی، با Mies استاد برجسته خود، در آن زمان به اوج خود رسید. ایالات متحده در دهه ۱۹۵۰ به پیشرفت مادی و فنی ایمان داشت که شبیه تصور اولیه آلمان در مورد Gesamtkultur بود. ساختمانهای اداری فولادی و شیشه ای تحت تأثیر میسی در سراسر ایالات متحده و در واقع در سراسر جهان ظاهر شد.
اگرچه میس تعداد زیادی از شاگردان را جذب کرد، اما تأثیر غیرمستقیم او شاید از اهمیت بیشتری نیز برخوردار بود. او تنها معمار مدرن است که یک معماری معماری واقعاً معاصر و کاربردی جهانی را تدوین کرده است و ساختمانهای اداری در سراسر جهان مفاهیم او را تکرار می کنند. آثار او سرانجام در دهه ۱۹۷۰ به دلیل سختی، سردی و ناشناس بودن مورد انتقاد قرار گرفت، اما این تصمیم اعلام شده توسط میس بود که ماهیت جامعه صنعتی قرن بیستم را پذیرفته و آن را در معماری خود بیان کند.
برای مشاوره ی رایگان می توانید با شماره های ۰۹۱۲۲۴۶۰۰۸۹ | ۰۹۱۲۱۴۷۱۸۴۷ به طور مستقیم تماس بگیرید.
نظرات خود را در ارتباط با این مقاله ما بنویسید.
موفق باشید.
۰ دیدگاه