استاندارد طراحی پارکینگ
استاندارد طراحی پارکینگ
دیزاین محل پارک خودرو؛ پارکینگ را چگونه طراحی کنیم؟
قبل از این که شروع کنیم، لطفاً توجه داشته باشید هدف اصلی طراحی پارکینگ، فراهم کردن دسترسی ایمن و کارآمد خودرو به غرفه‌های پارکینگ است که به مشاغل، مکان‌های رفت و آمد و تسهیلات مسکونی خدمات می‌دهند. برای مشاغل و زمین های رفت و آمد، طراحی باید استفاده از پیاده رو توسط اتوبوس ها، کامیون ها و سایر وسایل نقلیه سنگین را در نظر بگیرد نه فقط خودروهای سواری. این صفحه به برخی از ملاحظات اساسی که باید در طراحی و ساخت پارکینگ ها مورد ارزیابی قرار گیرند، می پردازد. بسیاری از مناطق استانداردها و الزامات خاصی را برای پارکینگ ها ایجاد کرده اند، همانطور که وزارت حمل و نقل نیز چنین کرده است. تمام بخش های قابل اجرا این الزامات باید رعایت شود. اطلاعات موجود در اینجا به عنوان یک منبع مرجع اضافی برای ملاحظات اساسی طراحی و ساخت ارائه شده است. اکثر توسعه‌دهندگان از خدمات یک معمار یا مهندس حرفه‌ای استفاده می‌کنند، زیرا می‌خواهند امکانات جدیدشان جذاب، خوب طراحی شده و کاربردی باشد، خواه یک مرکز خرید جدید، دفاتر تجاری، مدرسه یا مجتمع آپارتمانی باشد. ساعات زیادی صرف توسعه طرح‌های زیبایی‌شناختی می‌شود که در سبک معماری از ویلیامزبورگ استعماری تا فوق مدرن را شامل می‌شود. این یک راهنمای کامل تخصصی برای طراحان و معماران داخلی است و باید همه این موارد را به سازنده بسپارید، پس اگر در قسمت هایی از نوشته متوجه بندها نشدید نگران نباشید! هر چند می کوشیم تا با ساده ترین زبان موارد را برایتان توضیح دهیم.
قبل از خواندن این مقاله توصیه می شود مقالات زیر را نیز مطالعه کنید:
استاندارد طراحی پارکینگ
طراحی استاندارد پارکینگ، مهمی که فراموش شده است!
متأسفانه، اغلب اوقات، عملکردهای مهم منطقه پارکینگ تسهیلات جدید نادیده گرفته می شود. فضای پارکینگ نه تنها اولین قسمت از یک مجتمع ساختمانی است که توسط کاربر دیده می شود، بلکه دروازه ای است که همه مشتریان، مشتریان بالقوه، کارمندان، بازدیدکنندگان و دیگران از آن عبور می کنند. این اولین برداشت برای احساس و فضای کلی که توسط تسهیلات جدید منتقل می شود بسیار مهم است. زمانی که پارکینگ ها به درستی طراحی و ساخته شوند، می توانند جذاب، ایمن و مهمتر از همه، به راحتی و کارآمد باشند. علاوه بر این، آنها باید برای هزینه های نگهداری کم و سهولت اصلاح برای تغییر در الگوهای استفاده طراحی شوند. اطلاعات موجود در این فصل یک راهنمای کلی برای طراحی مناسب پارکینگ، ساخت و ساز و چیدمان تاسیسات ارائه می کند. طرح‌های حداقل ضخامت روسازی برای پارکینگ‌های کوچک (۵۰ غرفه خودروهای سواری یا کمتر) و امکانات بزرگ‌تر (بیش از ۵۰ غرفه ماشین‌های سواری) ارائه می‌شود. علاوه بر این، طرح های قابل مقایسه برای روسازی آسفالتی با عمق کامل (روسازی هایی که از بتن آسفالتی برای هر دو مسیر پایه و سطح استفاده می کنند) و آسفالت روی پایه سنگدانه ارائه شده است.
پارکینگ چیست و طراحی آن چرا اهمیت دارد؟
پارکینگ ها مناطقی هستند که برای پارک خودرو در نظر گرفته شده اند و می توانند از نظر اندازه، عملکرد و طراحی بسیار متفاوت باشند. پارکینگ ها به مشاغل، مدارس، مسافران و سایر عملکردها خدمات می دهند. انواع وسایل نقلیه ای که از پارکینگ استفاده می کنند متفاوت است. برخی از بخش‌ها عمدتاً دارای ترافیک خودرو هستند، اما برخی اتوبوس‌ها و کامیون‌هایی دارند که کالاها را تحویل می‌دهند یا افراد را جابجا می‌کنند. این وسایل نقلیه سنگین‌تر معمولاً در قسمت‌های خاصی از زمین جدا می‌شوند یا همان مسیر را در لات طی می‌کنند. این صفحه راهنمایی های کلی را هنگام طراحی روسازی پارکینگ های درجه یک ارائه می دهد.
ملاحظات طراحی پارکینگ
اکثر طرح‌های روسازی بر اساس ترافیکی که از جاده در هنگام تکمیل ساخت و ساز استفاده می‌شود، انجام می‌شود. اما با ساخت پارکینگ ها، سنگین ترین ترافیک با استفاده از اکثریت پارکینگ در مرحله ساخت است. پس از تکمیل پارکینگ، خودروها در قسمت های پارکینگ و کامیون ها یا اتوبوس ها در خطوط رانندگی یا مسیرهای حلقه مشخص شده خواهند بود. بنابراین، سازه روسازی باید بر اساس ترافیک ساخت و ساز و توالی ساخت انتخاب شود. این روسازی ها عموماً به صورت فازی ساخته می شوند. مرحله اول، چیدن لایه های زیربنای سنگدانه و لایه های پایه آسفالتی بر روی بستر آماده شده یا اجرای لایه پایه آسفالتی به طور مستقیم بر روی بستر آماده شده است. به دلیل کامیون های سنگین، خرابی روسازی غیرمنتظره نیست. با این حال، پس از اتمام ساخت، این مناطق تعمیر شده و سطح نهایی روسازی قرار می گیرد. بسیاری از مناطق پارکینگ در ابتدا تحت طراحی هستند، که منجر به مشکلات نگهداری بیش از حد و عمر کوتاه تر روسازی می شود. طرح های ضخامت ارائه شده در این صفحه حداقل مقادیر ضخامت هستند. هر گونه کاهش این مقادیر برای ضخامت پایه یا سطح ممکن است باعث شکست شدید روسازی شود.
خطوط ویژه در طراحی پارکینگ
گاهی اوقات برای تسریع در تردد به مناطق بارگیری، سطل زباله و مناطق تجهیزات، خطوط ویژه کامیون مورد نیاز است. ضخامت طراحی برای این خطوط یا هر ناحیه روسازی که این نوع ترافیک را حمل می کند باید افزایش یابد. مشکلات زهکشی نیز یکی از دلایل اصلی شکست روسازی محوطه پارکینگ است. اهمیت آنها یک بخش ویژه در مورد مشکلات زهکشی را تضمین می کند، و توصیه می شود قبل از انتخاب طرح روسازی از این وب سایت یا هر منبع دیگری، این بخش بررسی شود.
برنامه ریزی عمومی برای طراحی پارکینگ
در تدوین طرح پارکینگ باید چند عامل مهم در نظر گرفته شود. توجه اولیه باید ارائه حداکثر ظرفیت پارکینگ راحت با بهترین استفاده از فضای موجود باشد. توصیه های کلی برای تعداد مورد نیاز دکه های پارکینگ در جدول زیر آورده شده است. دستورالعمل های زیر باید استفاده بهینه از پارکینگ موجود را فراهم کند:
- از مناطق مستطیلی استفاده کنید.
- اضلاع طولانی پارکینگ را موازی کنید.
- از غرفه ها و خط کشی های پارکینگ در امتداد محیط استفاده کنید.
- از خطوط ترافیکی استفاده کنید که به دو ردیف خدمت می کنند.
- باید به جریان ترافیک به داخل و خارج از منطقه و همچنین در داخل آن توجه شود. برای ایمنی و راحتی، ترافیک عابر پیاده نیز باید در برنامه ریزی در نظر گرفته شود.
لازم به ذکر است که پارکینگ معلولان نیز باید در نزدیکترین مکان به تسهیلات در نظر گرفته شود. برای شرایط خاص مربوط به مناطق پارکینگ معلولان، به سایت وزارت راه و شهرسازی مراجعه کنید.
زاویه پارکینگ
سه زاویه اصلی پارکینگ برای ردیف غرفه های پارکینگ استفاده می شود. اینها در زیر نشان داده شده است. شصت درجه (۶۰ درجه) رایج ترین زاویه توقف است زیرا عرض خطوط ترافیکی معقول را مجاز می کند و ورود و خروج از آن آسان است. در مکان های تنگ، غرفه چهل و پنج درجه (۴۵ درجه) گاهی اوقات ترجیح داده می شود. تغییر کوچک در زاویه امکان استفاده از راهروهای باریکتر را فراهم می کند. از سوی دیگر، زاویه نود درجه (۹۰ درجه) به بالاترین ظرفیت خودرو دست می یابد. این نوع پارکینگ بیشتر برای پارکینگ های تمام روز (مانند پارکینگ کارمندان) مناسب است زیرا بیشترین درجه سختی را برای ورود و خروج از دکه های پارکینگ دارد. معمولاً برای رستوران‌های فست فود و بانک‌ها ترجیح داده نمی‌شود.
حداقل الزامات طراحی پارکینگ
سکوهای پارکینگ انفرادی باید حداقل ۹ فوت در ۱۹ فوت (۹ در ۱۹ دقیقه) باشند. با این حال، بخش‌های ویژه‌ای با غرفه‌های کمی کوچک‌تر ممکن است برای خودروهای جمع‌وجور در نظر گرفته شود تا از این منطقه استفاده بهتری داشته باشند. خطوط ترافیکی دو طرفه دارای حداقل عرض بیست و چهار فوت (۲۴′) و خطوط گردش محیطی جاده باید ۳۰ فوت (۳۰′) باشند. هنگامی که دهانه دسترسی به پارکینگ به عرض کمتر از سی فوت (۳۰ دقیقه) محدود می شود، باید از ورودی و خروجی جداگانه استفاده شود. حداقل شعاع ورودی شش فوت شش اینچ (۶۶ تا ۶ اینچ) است. با این حال، یازده فوت شش اینچ (۱۱ تا ۶ اینچ) توصیه می شود. شکل زیر راهنمایی برای تعیین چیدمان و ابعاد مورد نیاز پارکینگ ها ارائه می دهد. هر دو واحد تک و همپوشانی. حداقل های اورهنگ عقب به زاویه استال بستگی دارد. غرفه های ۴۵ درجه به سه فوت سه اینچ (۳′- ۳ اینچ) نیاز دارند، غرفه های ۶۰ درجه به سه فوت نه اینچ (۳′ -۹ اینچ) نیاز دارند. و غرفه های ۹۰ درجه به چهار فوت (۴′) نیاز دارند.
زه کشی در طراحی و ساخت پارکینگ
زهکشی کافی روسازی برای تمام طراحی های روسازی از اهمیت بالایی برخوردار است. اگر بستر زیر روسازی اشباع شود، استحکام و پایداری خود را از دست می دهد و سازه روسازی پوشاننده را در معرض شکستن تحت بارهای تحمیلی قرار می دهد. زهکشی سطحی و زیرسطحی باید در نظر گرفته شود. تمام زهکشی ها باید به دقت طراحی شوند و باید در مراحل ساخت و ساز در اسرع وقت نصب شوند. روسازی نیز باید به گونه ای ساخته شود که اجازه جمع آوری آب در لبه روسازی را ندهد و باید تمهیداتی برای رهگیری تمام آب های زیرزمینی از چشمه ها، صفحات تراوش کننده و نهرها ایجاد شود. هنگام استفاده، بخش های حاشیه و ناودان باید روی خط و درجه واقعی تنظیم شوند. مناطق باتلاقی نیاز به توجه ویژه دارند و باید در مرحله برنامه ریزی مورد توجه قرار گیرند.
خیابان‌های مسکونی اغلب به گونه‌ای طراحی می‌شوند که از راه‌های زهکشی طبیعی پیروی کنند تا امکان خروج سریع از زمین‌های ساختمانی فراهم شود. زهکشی سطحی و زیرسطحی باید به دقت مورد توجه قرار گیرد تا از تجمع آب جلوگیری شود. در جاهایی که زهکشی به طور غیرمعمول مشکل است، ممکن است لازم باشد ضخامت روسازی افزایش یابد و زهکشی های زیرزمینی نصب شود. (زمانی که از آسفالت با عمق کامل استفاده می شود معمولاً نیازی به زهکشی زیرین نیست.) زهکشی زمانی بر عملکرد روسازی تأثیر می گذارد که مواد زیرین و مواد لایه روسازی اشباع شده و استحکام خود را از دست می دهند. آبی که روی سطح روسازی می ریزد باید برای سیستم های مهار و ناودانی یا گودال ها تخلیه شود. آبی که از سطح به سنگفرش نفوذ می کند. نفوذ از کناره های جاده، یا بالا آمدن از زیر سنگفرش نباید اجازه داده شود که استحکام کلی را به خطر بیندازد.
بسیاری از خیابان‌های تقسیم‌بندی شده در ارتفاع بسیار کم قرار گرفته‌اند و در نتیجه پیاده‌روها روان شده و به‌عنوان تأسیسات زهکشی عمل می‌کنند. این باعث افزایش تعمیر و نگهداری و عمر کوتاه تر روسازی می شود. ارتفاع و تاج مناسب برای زهکشی سطح روسازی ضروری است. برای در نظر گرفتن زهکشی آب های سطحی، مهم است که جاده با یک تاج یا شیب متقاطع ساخته شود. به طور معمول، یک تاج در مرکز جاده قرار می گیرد و روسازی در هر جهت ۲ درصد شیب دارد. گاهی اوقات، در جایی که یک طرف جاده بالاتر از طرف دیگر باشد، سنگفرش فوق العاده مرتفع می شود. در هر صورت، روسازی باید شیب دار باشد تا آب روی سطح نریزد.
برای آب های زیرسطحی، رویکرد رسیدگی بر اساس پروژه متفاوت است. در برخی شرایط، زهکشی های زیرین برای رهگیری آبی که ممکن است در زیر یک روسازی جریان داشته باشد، قرار می گیرند. این آب سپس اجازه داده می شود تا به داخل یک گودال جریان یابد یا در یک سیستم آب باران قرار می گیرد. در بسیاری از مواردی که بستر در اثر آب ضعیف‌تر می‌شود، بستر با یک ماده چسبنده تثبیت می‌شود، برداشته می‌شود و با یک ماده قوی‌تر جایگزین می‌شود، قبل از قرار دادن لایه بعدی روسازی با یک پارچه تثبیت کننده پوشانده می‌شود یا لایه‌های روسازی بعدی ضخیم‌تر می‌شوند.
آماده سازی بستر پارکینگ
از آنجایی که زیرسازی باید هم به عنوان یک سکوی کاری برای پشتیبانی از تجهیزات ساختمانی و هم به عنوان پایه سازه روسازی عمل کند، برای معمار یا مهندس بسیار مهم است که ببیند که به درستی متراکم و درجه بندی شده است. معاینه بصری معمولاً کفایت ارتفاع را نشان می دهد. با این حال، آزمایش‌های آزمایشگاهی برای ارزیابی ویژگی‌های تحمل بار خاک بستر مطلوب است. اگر این آزمایش ها در دسترس نباشد، طرح ها ممکن است بر اساس ارزیابی های میدانی دقیق و پروژه ها و تجربه قبلی در منطقه انتخاب شوند. تمام تاسیسات زیرزمینی باید قبل از درجه بندی محافظت یا جابجا شوند. تمام خاک سطحی باید برداشته شود و خاک بی کیفیت با افزودن آسفالت یا سایر مواد افزودنی مناسب مانند آهک یا مواد دانه ای اصلاح شود. مناطقی که قرار است سنگفرش شوند باید تمام سنگ ها، زباله ها و مواد گیاهی حذف شوند و با یک عامل ضدعفونی کننده خاک درمان شوند تا از رشد فلور در آینده جلوگیری شود. درجه بندی و متراکم شدن منطقه باید به گونه ای انجام شود که از نواحی تسلیم یا پمپاژ خاک جلوگیری شود. بستر باید تا چگالی یکنواخت ۹۵ درصد حداکثر چگالی تئوری متراکم شود. اگر نقطه ضعیفی کشف شود، ماده باید برداشته شود و با سنگ خرد شده فشرده شش اینچ (۶ اینچ) یا بتن آسفالت فشرده سه اینچ (۳ اینچ) جایگزین شود. در صورت زیرسازی بسیار ضعیف، ممکن است لازم باشد قسمت بالایی زیرسازی را جدا کرده و آن را با یک ماده انتخابی جایگزین کنید. پس از اتمام، سطح زیرین درجه بندی شده نباید بیش از نیم اینچ (۱/۲ اینچ) در ده فوت (۱۰′) از درجه و مقطع مورد نیاز منحرف شود.
مقررات زهکشی پارکینگ
مشکلات زهکشی اغلب یکی از دلایل اصلی خرابی روسازی پارکینگ است. این امر به ویژه در مورد سیستم های آبیاری بارانی واقع در جزایر پارکینگ ها و میانه ها صادق است. بسیار مهم است که آب را از خاک زیرین دور نگه دارید. اگر بستر اشباع شود، استحکام و پایداری آن را از دست داده و سازه روسازی پوشاننده را مستعد شکستن تحت بارهای تحمیلی می‌کند. عملکرد اولیه زهکشی پارکینگ ها انتقال طوفان های جزئی به سرعت و کارآمد به فاضلاب طوفان یا زهکشی کانال باز با حداقل تأثیر بر ترافیک وسیله نقلیه / عابران پیاده و محیط اطراف است. علاوه بر این، حذف سریع آب از سطوح سنگفرش شده باعث جلوگیری از رسیدن آب به زیرزمینی، کاهش ترک های ناشی از ضعیف شدن بستر و افزایش عمر روسازی در پارکینگ می شود. زهکشی پارکینگ مستلزم در نظر گرفتن زهکشی سطحی، جریان ناودان، ظرفیت ورودی و مکان های ورودی است. طراحی این عناصر به فراوانی طوفان و شدت بارندگی بستگی دارد.
هنگامی که باران روی سطح شیب‌دار روسازی می‌بارد، بخشی از آن به زمین نفوذ می‌کند، بخشی از آن به هوا تبخیر می‌شود و بقیه در اثر گرانش از نقطه مرتفع به پایین‌تر می‌رود. آب روان، جریان ورقه ای را تشکیل می دهد – یک لایه نازک از آب که با جریان یافتن به لبه روسازی ضخامت آن افزایش می یابد. عواملی که بر عمق آب در روسازی تأثیر می‌گذارند، طول مسیر جریان، بافت سطح، شیب سطح و شدت بارندگی است. زهکشی سطحی برای پارکینگ از شیب ها، ناودان ها و ورودی ها تشکیل شده است. نمرات مطلوب ناودان نباید کمتر از ۰.۵ درصد (۰.۰۰۵ ft/ft) برای روسازی های محدود با حداقل مطلق ۰.۳ درصد باشد. آب احتمالاً بزرگترین عامل ناراحتی در یک سازه سنگفرش است. حذف کارآمد رواناب طوفان از سطوح سنگفرش شده تأثیر مثبتی بر نگهداری و تعمیر پارکینگ دارد. حداقل شیب ۰.۴ درصد (۰.۰۰۴ ft/ft) باید برای سطوح سنگفرش استفاده شود. پارکینگ هایی با درجه مسطح تر از ۰.۴ درصد در معرض آبگیر هستند و کاندیدای نصب فاضلاب زیرزمینی طوفان هستند. برای دستیابی به زهکشی کافی، شیب بین ۲ تا ۵ درصد برای سطوح سنگفرش شده در پارکینگ توصیه می شود.
ساخت پایه پارکینگ (آسفالت)
قبل از قرار دادن مسیر پایه بتنی آسفالتی، زیرسازی باید مطابق با الزامات تعیین شده درجه بندی شود، به اندازه کافی متراکم شود و تمام نواقص اصلاح شود. روکش پایه بتن آسفالتی باید مستقیماً روی بستر آماده شده در یک یا چند بالابر قرار داده شود، پخش شود و به ضخامت روسازی که در نقشه ها مشخص شده یا توسط مالک تعیین شده متراکم شود. (تراکم مخلوط های آسفالتی یکی از مهمترین عملیات ساختمانی است که بدون توجه به ضخامت روسازی انجام شده، به عملکرد مناسب روسازی تکمیل شده کمک می کند. به همین دلیل است که داشتن بستر مناسب برای فشرده سازی بسیار مهم است. روسازی پوشاننده.) بتن آسفالتی باید مشخصات وزارت حمل و نقل را برآورده کند. سطح زیرین باید به خطوط و درجه بندی مورد نیاز به گونه ای درجه بندی شود که سطح سخت، یکنواخت و به خوبی متراکم را تضمین کند. کلیه اصلاحات کمبود بستر و مقررات زهکشی باید قبل از ساخت پایه سنگدانه انجام شود. لایه پایه سنگدانه خرد شده باید از یک یا چند لایه تشکیل شده باشد که مستقیماً روی بستر آماده شده قرار داده شده، پخش شده و به ضخامت و تراکم یکنواختی که در پلان ها لازم است یا توسط مالک تعیین می شود فشرده شده است. حداقل ضخامت مطلق سنگدانه خرد شده شش اینچ (۶ اینچ) است. تمام مواد سنگدانه خرد شده باید از نوع تایید شده وزارت حمل و نقل و مناسب برای این نوع کاربرد باشد. قبل از قرار دادن لایه های متوالی روسازی، مسیر قبلی باید تمیز شود و در صورت نیاز، یک لایه چسبی از آسفالت امولسیون زده شود. اگر دوره قبلی تازه قرار داده شده و کاملا تمیز شود، ممکن است کت چسبناک از بین برود.
مصالح سطحی باید مخلوط بتن آسفالتی باشد که در یک یا چند بالابر تا خطوط و درجه واقعی که در نقشه ها نشان داده شده یا توسط مالک تعیین شده است قرار داده شود. بتن آسفالت باید با مشخصات وزارت حمل و نقل مطابقت داشته باشد. سطح آسفالت نباید از درجه تعیین شده بیش از یک هشتم اینچ (۱/۸ اینچ) در ده فوت (۱۰′) در هر جهت اندازه گیری شود. هر گونه بی نظمی در سطح مسیر روسازی باید مستقیماً در پشت سنگفرش اصلاح شود. نورد و تراکم باید به محض اینکه بتن آسفالتی بدون جابجایی متراکم شود شروع شود و تا زمانی که کاملا متراکم شود و تمام آثار غلتک از بین برود ادامه یابد.
بسیاری از امکانات پارکینگ به دلایل عملکردی و زیبایی شناختی به نوعی محدودیت در اطراف محیط دارند. نقشه زیر سه نوع اصلی سیستم را نشان می دهد – حاشیه بتنی و ناودان، حاشیه آسفالتی، و حاشیه بتنی با پیاده رو. اما یکی از رایج ترین اشتباهات در طراحی روسازی، مشخص نکردن درجه های مناسب برای اطمینان از جمع نشدن آب در روسازی است. بسیاری از امکانات پارکینگ با حاشیه و ناودان دارای ارتفاع پیاده‌روی زیر سطح حاشیه و ناودان هستند. از آنجایی که آب بزرگترین دشمن هر روسازی است، این “محل های خشک” منجر به عملکرد ضعیف روسازی و عمر کوتاه تر روسازی می شود. توجه: برای عملکرد صحیح، ناودان باید همیشه از سطح روسازی به سمت پایین باشد تا رواناب سطحی از روسازی به داخل ناودان تخلیه شود.
خطوط کامیون برای بارگیری، زباله‌دان‌ها و غیره
روسازی خطوط کامیون که برای بارگیری، تحویل و غیره استفاده می شود، باید ضخامت آن را افزایش دهد تا از خرابی روسازی به دلیل وزن مرتبط با کامیون های سنگین جلوگیری شود. این مناطق باید با ضخامت‌های روسازی آسفالتی ساخته شوند که بارگذاری سنگین‌تر روسازی را تحمل کند، معمولاً حداقل ۳ اینچ آسفالت پایه در زیر سطح و روی یک زیرپایه ۶ اینچ تا ۸ اینچ. برای مناطقی که ظروف زباله و سطل زباله سرویس کامیون زباله، پدها و رویکردهای مخصوصی برای رسیدگی به بارگذاری دینامیکی سنگین و ویژه آنها مورد نیاز است. اغلب لنت‌های بتنی با عمق کامل ساخته می‌شوند، اما این یک جایگزین پرهزینه برای لنت‌های آسفالتی با عمق کامل است. با این حال، عدم ارائه یکی از این دو نوع لاین کامیون / لنت زباله‌دان می‌تواند منجر به شکست شدید روسازی شود. اشتباه رایجی که در بسیاری از تاسیسات مرتکب می‌شود، ساختن پدهایی است که به اندازه کافی بزرگ هستند تا زباله‌دان روی آن بنشیند. بارگذاری شدید و احتمال آسیب رساندن به سازه روسازی از کامیون های زباله ناشی می شود نه زباله دان. بنابراین لنت ها باید به اندازه کافی بزرگ باشند تا کامیون زباله را در هنگام سرویس سطل زباله در خود جای دهد.
ملاحظات نگهداری پارکینگ در آینده
با گذشت زمان، شکست روسازی ممکن است به دلیل نشست یا ضعیف شدن خاک یا لایه های پایه سنگدانه ها رخ دهد. این ها منجر به خرابی ها یا چاله های موضعی می شود. برای ترمیم این خرابی‌ها، ناحیه ضربه‌خورده باید قطع شود و مواد روسازی به زیرسازی منتقل شوند. ممکن است نیاز به برداشتن و جایگزینی یا تراکم مجدد مواد زیرین باشد. در نهایت، مصالح روسازی حذف شده باید با بتن آسفالتی جدید یا مواد وصله آسفالت دائمی جایگزین شود.
با افزایش سن آسفالت، ترک های انقباضی ایجاد می شوند. ترک های عرضی و طولی منفرد باید با مواد آسفالتی آب بندی شوند تا میزان نفوذ آب به لایه های زیرین روسازی کاهش یابد. اگر ترک‌خوردگی گسترده باشد، می‌توان روسازی را با یک سطح AC جدید پوشاند یا آسیاب کرد و با یک سطح AC جدید جایگزین کرد. روکش را می توان در پارکینگ های بدون حاشیه و ناودان انجام داد. برای قطعاتی که دارای حاشیه و ناودان هستند، ممکن است برای حفظ زهکشی سطح نیاز به آسیاب باشد. در حالی که فرز لبه ای را می توان انجام داد، معمولاً به عرض ۴ تا ۶ فوت در لبه روسازی، فرزکاری کامل روسازی به منظور حفظ شیب متقاطع مناسب توصیه می شود.
برای مشاوره ی رایگان می توانید با شماره های ۰۹۱۲۲۴۶۰۰۸۹ | ۰۹۱۲۱۴۷۱۸۴۷ به طور مستقیم تماس بگیرید.
نظرات خود را در ارتباط با این مقاله ما بنویسید.
موفق باشید.
۰ دیدگاه