استاندارد طراحی پارکینگ

قبل از این که شروع کنیم، لطفاً توجه داشته باشید هدف اصلی طراحی پارکینگ، فراهم کردن دسترسی ایمن و کارآمد خودرو به غرفه‌های پارکینگ است که به مشاغل، مکان‌های رفت‌وآمد و تسهیلات مسکونی خدمات می‌دهند. برای مشاغل و زمین‌های رفت‌وآمد، طراحی باید استفاده از پیاده‌رو توسط اتوبوس‌ها، کامیون‌ها و سایر وسایل نقلیه سنگین را در نظر بگیرد نه فقط خودروهای سواری. این صفحه به برخی از ملاحظات اساسی که باید در طراحی و ساخت پارکینگ‌ها مورد ارزیابی قرار گیرند، می‌پردازد. بسیاری از مناطق استانداردها و الزامات خاصی را برای پارکینگ‌ها ایجاد کرده‌اند، همان‌طور که وزارت حمل‌ونقل نیز چنین کرده است. تمام بخش‌های قابل اجرا این الزامات باید رعایت شود. اطلاعات موجود در اینجا به‌عنوان یک منبع مرجع اضافی برای ملاحظات اساسی طراحی و ساخت ارائه شده است. اکثر توسعه‌دهندگان از خدمات یک معمار یا مهندس حرفه‌ای استفاده می‌کنند، زیرا می‌خواهند امکانات جدیدشان جذاب، خوب طراحی‌شده و کاربردی انجام شود، خواه یک مرکز خرید جدید، دفاتر تجاری، مدرسه یا مجتمع آپارتمانی باشد. ساعات زیادی صرف توسعه طرح‌های زیبایی‌شناختی می‌شود که در سبک معماری از ویلیامزبورگ استعماری تا فوق مدرن را شامل می‌شود. این یک راهنمای کامل تخصصی برای طراحان و معماران داخلی است و باید همه این موارد را به سازنده بسپارید، پس اگر در قسمت‌هایی از نوشته متوجه بندها نشدید نگران نشوید! هرچند می‌کوشیم تا با ساده‌ترین زبان موارد را برایتان توضیح دهیم.

خیابان‌های مسکونی اغلب به گونه‌ای طراحی می‌شوند که از راه‌های زهکشی طبیعی پیروی کنند تا امکان خروج سریع از زمین‌های ساختمانی فراهم شود. زهکشی سطحی و زیرسطحی باید به دقت مورد توجه قرار گیرد تا از تجمع آب جلوگیری شود. در جاهایی که زهکشی به طور غیرمعمول مشکل است، ممکن است لازم باشد ضخامت روسازی افزایش یابد و زهکشی‌های زیرزمینی نصب شود. (زمانی که از آسفالت با عمق کامل استفاده می‌شود معمولاً نیازی به زهکشی زیرین نیست.) زهکشی زمانی بر عملکرد روسازی تأثیر می‌گذارد که مواد زیرین و مواد لایه روسازی اشباع شده و استحکام خود را از دست می‌دهند. آبی که روی سطح روسازی می‌ریزد باید برای سیستم‌های مهار و ناودانی یا گودال‌ها تخلیه شود. آبی که از سطح به سنگفرش نفوذ می‌کند. نفوذ از کناره‌های جاده، یا بالا آمدن از زیر سنگفرش نباید اجازه داده شود که استحکام کلی را به خطر بیندازد.

بسیاری از خیابان‌های تقسیم‌بندی شده در ارتفاع بسیار کم قرار گرفته‌اند و در نتیجه پیاده‌روها روان شده و به‌عنوان تأسیسات زهکشی عمل می‌کنند. این باعث افزایش تعمیر و نگهداری و عمر کوتاه‌تر روسازی می‌شود. ارتفاع و تاج مناسب برای زهکشی سطح روسازی ضروری است. برای در نظر گرفتن زهکشی آب‌های سطحی، مهم است که جاده با یک تاج یا شیب متقاطع ساخته شود. به طور معمول، یک تاج در مرکز جاده قرار می‌گیرد و روسازی در هر جهت ۲ درصد شیب دارد. گاهی اوقات، در جایی که یک طرف جاده بالاتر از طرف دیگر باشد، سنگفرش فوق‌العاده مرتفع می‌شود. در هر صورت، روسازی باید شیب‌دار باشد تا آب روی سطح نریزد.

برای آب‌های زیرسطحی، رویکرد رسیدگی بر اساس پروژه متفاوت است. در برخی شرایط، زهکشی‌های زیرین برای رهگیری آبی که ممکن است در زیر یک روسازی جریان دارد، قرار می‌گیرند. این آب سپس اجازه داده می‌شود تا به داخل یک گودال جریان یابد یا در یک سیستم آب باران قرار می‌گیرد. در بسیاری از مواردی که بستر در اثر آب ضعیف‌تر می‌شود، بستر با یک ماده چسبنده تثبیت می‌شود، برداشته می‌شود و با یک ماده قوی‌تر جایگزین می‌شود، قبل از قرار دادن لایه بعدی روسازی با یک پارچه تثبیت‌کننده پوشانده می‌شود یا لایه‌های روسازی بعدی ضخیم‌تر می‌شوند.

آماده‌سازی بستر پارکینگ

از آنجایی که زیرسازی باید هم به‌عنوان یک سکوی کاری برای پشتیبانی از تجهیزات ساختمانی و هم به‌عنوان پایه سازه روسازی عمل کند، برای معمار یا مهندس بسیار مهم است که ببیند که به درستی متراکم و درجه‌بندی شده است. معاینه بصری معمولاً کفایت ارتفاع را نشان می‌دهد. با این حال، آزمایش‌های آزمایشگاهی برای ارزیابی ویژگی‌های تحمل بار خاک بستر مطلوب است. اگر این آزمایش‌ها در دسترس نباشد، طرح‌ها ممکن است بر اساس ارزیابی‌های میدانی دقیق و پروژه‌ها و تجربه قبلی در منطقه انتخاب شوند. تمام تأسیسات زیرزمینی باید قبل از درجه‌بندی محافظت یا جابجا شوند. تمام خاک سطحی باید برداشته شود و خاک بی‌کیفیت با افزودن آسفالت یا سایر مواد افزودنی مناسب مانند آهک یا مواد دانه‌ای اصلاح شود. مناطقی که قرار است سنگ‌فرش شوند باید تمام سنگ‌ها، زباله‌ها و مواد گیاهی حذف شوند و با یک عامل ضدعفونی‌کننده خاک درمان شوند تا از رشد فلور در آینده جلوگیری شود. درجه‌بندی و متراکم شدن منطقه باید به‌گونه‌ای انجام شود که از نواحی تسلیم یا پمپاژ خاک جلوگیری شود. بستر باید تا چگالی یکنواخت ۹۵ درصد حداکثر چگالی تئوری متراکم شود. اگر نقطه ضعیفی کشف شود، ماده باید برداشته شود و با سنگ خرد شده فشرده شش اینچ (۶ اینچ) یا بتن آسفالت فشرده سه اینچ (۳ اینچ) جایگزین شود. در صورت زیرسازی بسیار ضعیف، ممکن است لازم باشد قسمت بالایی زیرسازی را جدا کرده و آن را با یک ماده انتخابی جایگزین کنید. پس از اتمام، سطح زیرین درجه‌بندی شده نباید بیش از نیم اینچ (۱/۲ اینچ) در ده فوت (۱۰′) از درجه و مقطع مورد نیاز منحرف شود.

مقررات زهکشی پارکینگ

مشکلات زهکشی اغلب یکی از دلایل اصلی خرابی روسازی پارکینگ است. این امر به‌ویژه در مورد سیستم‌های آبیاری بارانی واقع در جزایر پارکینگ‌ها و میانه‌ها صادق است. بسیار مهم است که آب را از خاک زیرین دور نگه دارید. اگر بستر اشباع شود، استحکام و پایداری آن را از دست داده و سازه روسازی پوشاننده را مستعد شکستن تحت بارهای تحمیلی می‌کند. عملکرد اولیه زهکشی پارکینگ‌ها انتقال طوفان‌های جزئی به‌سرعت و کارآمد به فاضلاب طوفان یا زهکشی کانال باز با حداقل تأثیر بر ترافیک وسیله نقلیه / عابران پیاده و محیط اطراف است. علاوه بر این، حذف سریع آب از سطوح سنگ‌فرش شده باعث جلوگیری از رسیدن آب به زیرزمینی، کاهش ترک‌های ناشی از ضعیف شدن بستر و افزایش عمر روسازی در پارکینگ می‌شود. زهکشی پارکینگ مستلزم در نظر گرفتن زهکشی سطحی، جریان ناودان، ظرفیت ورودی و مکان‌های ورودی است. طراحی این عناصر به فراوانی طوفان و شدت بارندگی بستگی دارد.

هنگامی که باران روی سطح شیب‌دار روسازی می‌بارد، بخشی از آن به زمین نفوذ می‌کند، بخشی از آن به هوا تبخیر می‌شود و بقیه در اثر گرانش از نقطه مرتفع به پایین‌تر می‌رود. آب روان، جریان ورقه‌ای را تشکیل می‌دهد – یک لایه نازک از آب که با جریان یافتن به لبه روسازی ضخامت آن افزایش می‌یابد. عواملی که بر عمق آب در روسازی تأثیر می‌گذارند، طول مسیر جریان، بافت سطح، شیب سطح و شدت بارندگی است. زهکشی سطحی برای پارکینگ از شیب‌ها، ناودان‌ها و ورودی‌ها تشکیل شده است. نمرات مطلوب ناودان نباید کمتر از ۰.۵ درصد (۰.۰۰۵ ft/ft) برای روسازی‌های محدود با حداقل مطلق ۰.۳ درصد است. آب احتمالاً بزرگترین عامل ناراحتی در یک سازه سنگفرش است. حذف کارآمد رواناب طوفان از سطوح سنگ‌فرش شده تأثیر مثبتی بر نگهداری و تعمیر پارکینگ دارد. حداقل شیب ۰.۴ درصد (۰.۰۰۴ ft/ft) باید برای سطوح سنگفرش استفاده شود. پارکینگ‌هایی با درجه مسطح‌تر از ۰.۴ درصد در معرض آبگیر هستند و کاندیدای نصب فاضلاب زیرزمینی طوفان هستند. برای دستیابی به زهکشی کافی، شیب بین ۲ تا ۵ درصد برای سطوح سنگ‌فرش شده در پارکینگ توصیه می‌شود.

ساخت پایه پارکینگ (آسفالت)

قبل از قرار دادن مسیر پایه بتنی آسفالتی، زیرسازی باید مطابق با الزامات تعیین شده درجه‌بندی شود، به اندازه کافی متراکم شود و تمام نواقص اصلاح شود. روکش پایه بتن آسفالتی باید مستقیماً روی بستر آماده شده در یک یا چند بالابر قرار داده شود، پخش شود و به ضخامت روسازی که در نقشه‌ها مشخص شده یا توسط مالک تعیین شده متراکم شود. (تراکم مخلوط‌های آسفالتی یکی از مهم‌ترین عملیات ساختمانی است که بدون توجه به ضخامت روسازی انجام شده، به عملکرد مناسب روسازی تکمیل شده کمک می‌کند. به همین دلیل است که داشتن بستر مناسب برای فشرده‌سازی بسیار مهم است. روسازی پوشاننده.) بتن آسفالتی باید مشخصات وزارت حمل و نقل را برآورده کند. سطح زیرین باید به خطوط و درجه‌بندی مورد نیاز به‌گونه‌ای درجه‌بندی شود که سطح سخت، یکنواخت و به‌خوبی متراکم را تضمین کند. کلیه اصلاحات کمبود بستر و مقررات زهکشی باید قبل از ساخت پایه سنگ‌دانه انجام شود. لایه پایه سنگدانه خرد شده باید از یک یا چند لایه تشکیل شده باشد که مستقیماً روی بستر آماده شده قرار داده شده، پخش شده و به ضخامت و تراکم یکنواختی که در پلان‌ها لازم است یا توسط مالک تعیین می‌شود فشرده شده است. حداقل ضخامت مطلق سنگدانه خرد شده شش اینچ (۶ اینچ) است. تمام مواد سنگدانه خرد شده باید از نوع تایید شده وزارت حمل و نقل و مناسب برای این نوع کاربرد باشد. قبل از قرار دادن لایه‌های متوالی روسازی، مسیر قبلی باید تمیز شود و در صورت نیاز، یک لایه چسبی از آسفالت امولسیون زده شود. اگر دوره قبلی تازه قرار داده شده و کاملاً تمیز شود، ممکن است کت چسبناک از بین برود.

مصالح سطحی باید مخلوط بتن آسفالتی باشد که در یک یا چند بالابر تا خطوط و درجه واقعی که در نقشه‌ها نشان داده شده یا توسط مالک تعیین شده است قرار داده شود. بتن آسفالت باید با مشخصات وزارت حمل و نقل مطابقت داشته باشد. سطح آسفالت نباید از درجه تعیین شده بیش از یک هشتم اینچ (۱/۸ اینچ) در ده فوت (۱۰′) در هر جهت اندازه‌گیری شود. هر گونه بی‌نظمی در سطح مسیر روسازی باید مستقیماً در پشت سنگفرش اصلاح شود. نورد و تراکم باید به محض اینکه بتن آسفالتی بدون جابجایی متراکم شود شروع شود و تا زمانی که کاملاً متراکم شود و تمام آثار غلتک از بین برود ادامه یابد.

بسیاری از امکانات پارکینگ به دلایل عملکردی و زیبایی‌شناختی به نوعی محدودیت در اطراف محیط دارند. نقشه زیر سه نوع اصلی سیستم را نشان می‌دهد – حاشیه بتنی و ناودان، حاشیه آسفالتی، و حاشیه بتنی با پیاده‌رو. اما یکی از رایج‌ترین اشتباهات در طراحی روسازی، مشخص نکردن درجه‌های مناسب برای اطمینان از جمع نشدن آب در روسازی است. بسیاری از امکانات پارکینگ با حاشیه و ناودان دارای ارتفاع پیاده‌روی زیر سطح حاشیه و ناودان هستند. از آنجایی که آب بزرگترین دشمن هر روسازی است، این “محل‌های خشک” منجر به عملکرد ضعیف روسازی و عمر کوتاه‌تر روسازی می‌شود. توجه: برای عملکرد صحیح، ناودان باید همیشه از سطح روسازی به سمت پایین باشد تا رواناب سطحی از روسازی به داخل ناودان تخلیه شود.

خطوط کامیون برای بارگیری، زباله‌دان‌ها و…

روسازی خطوط کامیون که برای بارگیری، تحویل و غیره استفاده می‌شود، باید ضخامت آن را افزایش دهد تا از خرابی روسازی به دلیل وزن مرتبط با کامیون‌های سنگین جلوگیری شود. این مناطق باید با ضخامت‌های روسازی آسفالتی ساخته شوند که بارگذاری سنگین‌تر روسازی را تحمل کند، معمولاً حداقل ۳ اینچ آسفالت پایه در زیر سطح و روی یک زیرپایه ۶ اینچ تا ۸ اینچ. برای مناطقی که ظروف زباله و سطل زباله سرویس کامیون زباله، پدها و رویکردهای مخصوصی برای رسیدگی به بارگذاری دینامیکی سنگین و ویژه آن‌ها مورد نیاز است. اغلب لنت‌های بتنی با عمق کامل ساخته می‌شوند، اما این یک جایگزین پرهزینه برای لنت‌های آسفالتی با عمق کامل است. با این حال، عدم ارائه یکی از این دو نوع لاین کامیون/لنت زباله‌دان می‌تواند منجر به شکست شدید روسازی شود. اشتباه رایجی که در بسیاری از تاسیسات مرتکب می‌شود، ساختن پدهایی است که به اندازه کافی بزرگ هستند تا زباله‌دان روی آن بنشیند. بارگذاری شدید و احتمال آسیب رساندن به سازه روسازی از کامیون‌های زباله ناشی می‌شود نه زباله‌دان. بنابراین لنت‌ها باید به اندازه کافی بزرگ باشند تا کامیون زباله را در هنگام سرویس سطل زباله در خود جای دهد.

ملاحظات نگهداری پارکینگ در آینده

با گذشت زمان، شکست روسازی ممکن است به دلیل نشست یا ضعیف شدن خاک یا لایه‌های پایه سنگدانه‌ها رخ دهد. این‌ها منجر به خرابی‌ها یا چاله‌های موضعی می‌شود. برای ترمیم این خرابی‌ها، ناحیه ضربه‌خورده باید قطع شود و مواد روسازی به زیرسازی منتقل شوند. ممکن است نیاز به برداشتن و جایگزینی یا تراکم مجدد مواد زیرین باشد. در نهایت، مصالح روسازی حذف شده باید با بتن آسفالتی جدید یا مواد وصله آسفالت دائمی جایگزین شود.

با افزایش سن آسفالت، ترک‌های انقباضی ایجاد می‌شوند. ترک‌های عرضی و طولی منفرد باید با مواد آسفالتی آب‌بندی شوند تا میزان نفوذ آب به لایه‌های زیرین روسازی کاهش یابد. اگر ترک‌خوردگی گسترده باشد، می‌توان روسازی را با یک سطح AC جدید پوشاند یا آسیاب کرد و با یک سطح AC جدید جایگزین کرد. روکش را می‌توان در پارکینگ‌های بدون حاشیه و ناودان انجام داد. برای قطعاتی که دارای حاشیه و ناودان هستند، ممکن است برای حفظ زهکشی سطح نیاز به آسیاب باشد. در حالی که فرز لبه‌ای را می‌توان انجام داد، معمولاً به عرض ۴ تا ۶ فوت در لبه روسازی، فرزکاری کامل روسازی به منظور حفظ شیب متقاطع مناسب توصیه می‌شود.