۱۱ ساختمان نمادین در برزیل – بخش دوم
ساختمان نمادین در برزیل | برزیل کشوری بسیار بزرگ است: نیمی از آمریکای جنوبی را پر می کند و مساحت آن از قاره ایالات متحده بزرگتر است. این بدان معنی است که میراث معماری غنی و گسترده ای دارد. در اینجا تنها ۱۱ مورد از برجسته ترین بناهای آن وجود دارد.
پیشنهاد نویسنده: ۱۱ مورد از ساختمان های نمادین در برزیل – بخش ۱
ساختمان نمادین در برزیل – ادامه بخش اول
۶. خانه نیمایر یک ساختمان نمادین در برزیل
بسیاری از کمیسیون های اسکار نیمایر شامل بسیاری از پروژه های بزرگ ، از جمله موزه های بزرگ ، کلیساهای نمایشی و ساختمان های عظیم دولتی بود. با این حال ، در مقیاس کوچکتر این خانه خصوصی برای خودش ، بزرگترین اثر او را تولید کرد.
ساختمان نمادین در برزیل | به خانه های جعبه ای شیشه ای که توسط لودویگ میس ون در روه مشهور شده است ، سازمان اصلی طبقه همکف سقفی است که روی ستون ها ایستاده است و فضای داخلی آن با شیشه کاری از جهان خارج حداقل جدا شده است. اما بر خلاف خانه های میس ، سقف نیمایر شکلی نامنظم و خمیده است که در زیر آن شیشه با آزادی برابر پیچ می خورد.
مجاورت طبیعت با تخته سنگ هایی از باغ که از پنجره ها به داخل خانه می آیند ، افزایش می یابد ، گویی که لعاب به اندازه حباب صابون بی اهمیت است.
ساختمان نمادین در برزیل | با وجود زیبایی های چشمگیر این خانه در ریودوژانیرو ، که در سال ۱۹۵۴ تکمیل شد ، آسایش را فدای ایده های معماری نمی کند: طبقه اول باز ، منطقه تفریحی است ، اما به اتاق خواب ها حرارت داده می شود و از طریق گرما فرو می رود. زیرزمین زیر ، با پنجره هایی که به باغ نگاه می کنند. Canoas House ، همانطور که گاهی شناخته می شود ، نه تنها از اکثر کارهای نیمایر کوچکتر نیست ، بلکه رسمیت کمتری نیز دارد.
پیشنهاد نویسنده برای ساختمان نمادین در برزیل: معماری های برتر در کشور ژاپن
۷. مجتمع مسکونی Pedregulho | ساختمان نمادین در برزیل
مجتمع مسکونی Pedregulho در ریودوژانیرو اوج مدرنیسم برزیل را نشان می دهد. تا سال ۱۹۴۶ ، افونسو ریدی متولد پاریس به طور عمده در تحقیقات دانشگاهی شرکت داشت. پدرگلو نه تنها در میان معماران برزیلی بلکه به عنوان یک طراح بین المللی حضوری پررنگ به او بخشید.
ساختمان نمادین در برزیل | این طرح جامع شامل بلوک های مسکونی برای خانواده های کم درآمد ، مدارس و خدمات پشتیبانی در سال ۱۹۴۶ به بهره برداری رسید. ریدی ، که با کارمن پورتینیو و روبرتو بورل مارکس کار می کرد ، مجبور بود با اندازه قابل توجه برنامه و محدودیت های توپوگرافی مقابله کند.
از چنین سایت ناهمواری. وی با یک حرکت در مقیاس بزرگ توانست بیشتر واحدهای مسکونی را در امتداد تپه در ساختمانی به طول ۸۵۳ فوت (۲۶۰ متر) که ۲۷۲ آپارتمان را در خود جای داده است ، جای دهد. به این ترتیب ، دغدغه های زیبایی شناختی و مسائل اجتماعی راه حلی چشمگیر ایجاد کردند.
در بخش ساختمان با طی مسیری طولانی به دو قسمت اصلی تقسیم شده است که دسترسی به واحدهای مسکونی مختلف را فراهم می کند. برش فضای باز ساختمان همچنین تمام فضاهای عمومی را گرد هم آورده و منظره خیره کننده ای از خلیج را فراهم می کند. در زیر این مسیر ، همه آپارتمان های یک خوابه واقع شده اند ، در حالی که قسمت بالای آن توسط آپارتمان های دوبلکس برای خانواده ها اشغال شده است تا تراکم را به حداکثر برسانند.
ساختمان نمادین در برزیل | ارتفاعی که رو به خلیج ریو قرار دارد ، بر افقی مداخله با یک براق بلند (آفتابگیر) در بتن تأکید می کند ، که فقط با عمودی ستون های پشتیبانی قطع می شود. در مقابل ، در ارتفاع عقب از یک دستگاه غربالگری ساده اما کاملاً شاعرانه استفاده شده است که با آجرهای ساده ساخته شده است و در توسعه در مقیاس متغیر ساختاری ، حس و حال داخلی را ایجاد می کند. طراحی ریدی دغدغه های اجتماعی و زبانی رسمی و پویا ، تقریباً نفسانی را گرد هم آورده است.
۸. موزه هنرهای معاصر MAC-Niterói
ساختمان نمادین در برزیل | سایت دراماتیک این موزه ، صخره ای مشرف به خلیج گوانابارا ، MAC-Niterói را به یک نقطه عطف مهم برای کسانی که از طریق دریا به ریودوژانیرو نزدیک می شوند ، تبدیل می کند. این چهره منحنی مضاعف که برای قرار دادن مجموعه هنرهای معاصر برزیل João Sattamini طراحی شده است ، نمونه ای از جستجوی هویت بین محلی و جهانی است و در مقیاس بسیار سرشار از آمریکای لاتین تحقق می یابد.
MAC-Niterói یکی از بسیاری از سازه های اسکار نیمایر است. نشان دادن علاقه معمار برزیلی به بنای تاریخی و خلوص رسمی ، این ساختمان به پروژه قبلی اشاره دارد – موزه هنر مدرن کاراکاس – که در سال ۱۹۵۴ برنامه ریزی شده بود اما هرگز ساخته نشد. ساختار پررنگ ، یک گنبد سه سطح با قطر ۱۶۴ فوت (۵۰ متر) ، ۵۳ فوت (۱۶ متر) بالاتر از سطح زمین ساخته شده است.
ساختمان نمادین در برزیل | این موزه که در سال ۱۹۹۶ به اتمام رسیده است ، بیش از ۸۱۷ متر مربع (۷۵ متر مربع) استخر منعکس کننده پایه استوانه ای را طراحی می کند. رابطه خاص بین فرم و چشم انداز حس سورئال را برمی انگیزد. روشنایی استخر شبانه موزه را از زیر روشن می کند و بر این توهم که ساختمان در حال پرت شدن است تأکید می کند. این موزه در میدانی که به سمت خلیج باز شده است ، یک نقطه تماشایی از قبل موجود است.
رمپ های معلق بازدید کنندگان را به دو نقطه دسترسی در سطوح بالا هدایت می کند. دو درب به گالری تماشایی تماشایی منتهی می شود ، یک منطقه تفرجگاه که منظره ای پانوراما از خلیج گوآنابارا را ارائه می دهد. این گالری ، مانند سایر اتاق های کوچک واقع در نیم طبقه ، برای نمایشگاه ها مورد استفاده قرار می گیرد. سطح پایین تر در این میدان یک سالن اجتماعات ، مناطق خدماتی و یک رستوران دارد. همچنین چشم انداز برجسته ای از چشم انداز فراهم می کند.
۹. کارخانه SESC Pompéia | ساختمان نمادین در برزیل
SESC (خدمات اجتماعی برای تجارت) سازمانی مستقل است که با مشارکت شرکتهای دارای دفتر مرکزی در سراسر برزیل پشتیبانی می شود. از لینا بو باردی خواسته شد تا مرکز اجتماعی جدیدی را برای SESC طراحی کند که گروه بزرگی از انبارها را در سائوپائولو قبلاً به عنوان کارخانه استفاده کرده بود. این انبارها برای ساخت مرکز جامعه باید تخریب شد.
اما بو بردی تصمیم گرفت از سازه های بتونی قدیمی استفاده کند. او آنها را به مناطق اجتماعی ، مسکن ، یک رستوران چند منظوره ، کارگاه های آموزشی ، فضای بزرگ برای جلسات و نمایشگاه ها و یک تئاتر تبدیل کرد.
ساختمان نمادین در برزیل | قطعه کوچکی از زمین باقی مانده بود که برای این مرکز ورزشی در نظر گرفته شده بود ، اما توسط یک تونل تخلیه آب باران زیر زمین عبور می کرد که ساختن آن غیرممکن بود. راه حل ساخت دو بلوک جداگانه ، با پل های عابر پیاده در بتن پیش تنیده بود که این دو بلوک را در چهار سطح متصل می کند. در یک طرف یک استوانه بزرگ حاوی برج آب قرار گرفته است ، کنایه از دودکش کارخانه است. بین بلوک ها یک عرشه چوبی بلند وجود دارد.
ساختمان نمادین در برزیل | گشت و گذار در SESC Pompéia ، که در سال ۱۹۸۶ به پایان رسید ، یک تجربه “هنری اجتماعی” است ، برای استفاده از یک عبارت Bo Bardi. با شور و شوق استفاده می شود ، کارخانه پمپیا یک زیستگاه منحصر به فرد است که یک مرکز ورزشی و فرهنگی را به یک فضای اجتماعی پویا تبدیل می کند.
پیشنهاد نویسنده: اجرای دکوراسیون داخلی مسکونی
۱۰. Casa d’Água | ساختمان نمادین در برزیل
طراحی Casa d’Água در سائو پائولو دارای اهمیت ظریفی در نشان دادن آنچه به عنوان مدرنیسم گرمسیری معروف شده است ، است. در اصل تقلیل یافته ، دارای یک احساس و گرما در خانه های اروپایی از همان سبک است و به عنوان پادزهری برای مینیمالیسم سرد و خانقاهی عمل می کند. Casa d’Água زیبایی شناسی معاصر را با مصالح ساختمانی بومی ترکیب می کند ، و درک درستی از ملاحظات اقلیمی محلی را نشان می دهد.
یک پروژه کوچک خانگی غیرمسئول و کوچک ، که در سال ۲۰۰۳ به اتمام رسیده است ، به بسیاری از خصوصیات موجود در کار Isay Weinfeld بیان بصری می بخشد: بافت دیوارهای سنگی ، ظرافت کارهای چوبی ، حجم های تمیز و کاملاً مشخص و استفاده از روزنه هایی که برای گرفتن نور طبیعی طراحی شده اند.
ساختمان نمادین در برزیل | اگرچه او از این مقایسه استقبال نمی کند ، اما وینفلد را اغلب با اسکار نیمایر مقایسه می کنند ، او یک مارک منحصر به فرد از معماری مدرن را در برازیلیا ایجاد کرد. همانند نیمایر ، ترکیبی چشمگیر از وینفلد از جزئیات مدرنیست که با لهجه های بومی برزیل مرتبط است ، باعث ایجاد سبک بین المللی می شود که با هندسه ای آرام و رنگ ها و بافت های برزیلی مخلوط شده است.
معماری جسورانه و ظریف وینفلد روایتی است که با انجمن های شخصی مشتریانش عجین شده است. طرح در Casa d’Água طولانی و باریک است ، که منجر به ایجاد یک پاسیوی مرکزی می شود که ساختمان را به دو بلوک تقسیم می کند. یک استخر باریک با سنگهای گرانیت بزرگ که در قسمت زیرین آن لنگر انداخته در کنار خانه اجرا می شود و به این پاسیو منتهی می شود.
پیشنهاد نویسنده برای ساختمان نمادین در برزیل: معماری های برتر کشور ترکیه
۱۱. کلیسای اسپیریتو سانتو دو سرادو
ساختمان نمادین در برزیل | در کار لینا بو باردی ، رابطه بین ایده های معماری و سیاسی آنقدر نزدیک است که در نظر گرفتن یکی بدون دیگری غیرممکن است. وی که در ایتالیا تحصیل کرده بود ، پس از جنگ جهانی دوم به برزیل نقل مکان کرد. هنگامی که در سال ۱۹۵۹ وی به شهر سالوادور نقل مکان کرد ، کار او در رابطه با مسائل اجتماعی و زیبایی شناسی به سطح جدیدی رسید.
ساختمان نمادین در برزیل | کلیسای اسپیریتو سانتو دو سرادو در اوبرلندیا ، که در سال ۱۹۸۲ تکمیل شد ، به زیبایی این نگرش را به تصویر می کشد. این کلیسا که در منطقه محروم شهر واقع شده است ، با استفاده از مواد بازیافتی سایر ساختمان ها ساخته شده است. معماران ، شهروندان محلی و روحانیون همه وقت خود را برای کمک به تکمیل پروژه اهدا کردند.
این کلیسا از چهار استوانه به اندازه و ارتفاع متفاوت تشکیل شده است. با شروع از گوشه شمالی و حرکت به انتهای مخالف سایت ، اولین سیلندر گلدان است. سپس بزرگترین فضاهای دایره ای شکل شامل کلیسای واقعی است ، در حالی که دو جلدی که به ترتیب ترکیب را خاتمه می دهند ، منطقه ای را برای زندگی سه راهبه و یک منطقه کوچک و نیمه باز را که به عنوان یک محل تجمع برای جامعه محلی استفاده می شود ، در خود جای داده اند.
فقدان دیوارها و گوشه های یک خطی به فضا احساس تداوم و حرکت می بخشد که از سلسله مراتب سنتی فضاهای مذهبی صرف نظر می کند. این امر با استفاده از مواد ساده مانند سنگ تراشی و چوب در همه زمینه ها تقویت می شود.
بو باردی طرح ایده ای از مذهب جدا شده از مفهوم متعالی و متعالی توسعه یافته در سنت غربی را تأیید می کند و نیاز به آغاز تازه ، دموکراتیک و جدید در برزیل را تأیید می کند.
پیشنهاد نویسنده: طراحی دکوراسیون داخلی مجتمع تجاری
پروژه هایی که توسط شرکت دکوطرح انجام شده است:
برای مشاوره ی رایگان می توانید با شماره های ۰۹۱۲۲۴۶۰۰۸۹ | ۰۹۱۲۱۴۷۱۸۴۷ به طور مستقیم تماس بگیرید.
نظرات خود را در ارتباط با ساختمان نمادین در برزیل برای ما بنویسید.
موفق باشید.
۰ دیدگاه