معماری ایرانی

معماری ایرانی

از هر چه بگذریم، سخن معماری ایرانی خوش تر است! معماری ایرانی هویت ملی ما و یکی از قدیمی ترین و زیباترین دارایی های ماست. معماری ایرانی دارای دانش بومی و پیشینه ای طولانی است و در طول تاریخ، همواره به عنوان عالی ترین بخش هنر ایران شناخته شده است. این معماری در دوره های هخامنشیان، پارت ها و ساسانیان برتر بوده است و در دوران اسلامی نیز برتری خود را حفظ کرد. این معماری در ایران کنونی و بخش هایی دیگر از باختر آسیا، قفقاز و آسیای میانه گسترش دارد. معماری ایران عمیق، زیبا، دارای سادگی ویژه در عین پیچیدگی خاص خود و همچنین از طیف رنگی شگفت انگیزی برخوردار است.

معماری در ایران بزرگ تاریخی مستمر از ۵۰۰۰ سال قبل از میلاد مسیح تاکنون دارد، نمونه های شاخصی که در پهنه ی وسیعی از سوریه تا شمال هند و مرزهای چین گسترده شده است. تنوع ساختمان های ایرانی از آن جمله اند خانه های روستایی تا چایخانه ها، و پاویون ها تا سازه های اعجاب انگیزی که در دنیا نظیر آن ها نیست.

در معماری ایرانی، با وجود خصایلی چون تناسب و زیبایی سردرها و گنبدها و ایوان ها خصلتی که بیشتر شایستهٔ بررسی است گوهر معماری ایرانی و منطق ریاضی و عرفانی آن است. درونگرایی و گرایش معماران ایرانی به سوی حیاط ها، پادیاوها، گودال باغچه ها، هشتی ها و کلاه فرنگی ها که شبستان ها را گرداگرد خود گرفته است، از دیرباز جزء منطق ایرانی بوده است.

از امتیازات معماری ایرانی این است که هرگز از مکان هندسی همگن برای پوشش استفاده نشده و از اصطلاحات و نام چفدها (قوس) و طاق ها و گنبدها در زبان فارسی پیداست که بیشتر به شکل بیضی و تخم مرغ و بات (بیز) توجه داشته اند. در معماری ایرانی توجه بسیاری به نور وروشنایی شده و تاحد زیادی از تاریکی دوری جسته است و همچنین به استفاده از مصالح بومی در ساختمان سازی توجه شده است. معمار ایرانی بر استحکام و مقاومت و رعایت اصول سازه تأکید بسیاری داشته و به نظر می رسدکه ساختمان ها و ابنیه تاریخی برای کارکرد واستفاده بسیار طولانی بنا شده است.